ع . عتيق
شعله هاي مست
اي کاش رحمي از ته دل بر ســـــرم کني
گر ميشــــــــــــود براي دمي باورم کني
بيتو تمام ثانيه هايم شـــــــــکنجه اند
باري بيـــــــــــا که دور از اين معبرم کني
روييده ام به رهرو بستان چشــــــــم تو
ترســـــــم عزيز من که توخود پرپرم کني
از سر گذشــته ام که شوم خاک راه تو
يارب مباد خاک غمت بر ســــرم کني
بيمار لحظـــه هاي تو ام کاش اي طبيب
خواني مرا و پيش خودت بســـترم کني
آماده ام که جان دهم و هم ســــرم به تو
بر اين اميد که روزي به خود همسرم کني
من با هزار خاطره از عشـــــــق و از جنون
پيشت رسيده ام که تو عاشــق ترم کني
يا دور کن ز چشم خود اين شعله هاي مست
يا عاشــــــــــقانه بين که چو خاکسـترم کني
4 جدي 1386
موج ماه
اي دوست تو از يقين و خيال ميشوي شروع
ازعشق ونور ورنگ و وصال ميشوي شــــروع
هرلحــظه از براي دل و کام تشــــــــــــنه ام
از چشــــــمه هاي آب زلال ميشوي شروع
تا بحث از لبان و رخت ميشــــــــــــود به دل
از نار و لعل، داده مثال ميشـــــــــوي شروع
هرشام در ســــــياهي چشمام گشته گُم
زان پس ميان قلب ملال ميشـــــــوي شروع
اي پادشـــــــــــاه حسن، توهرلحظه در دلم
با صد هزار جاه و جلال ميشـــــــــوي شروع
تا دل به جســــــــتجوي تو سرميزند به خود
در زير نام عشـــــق و محال ميشوي شروع
اي انتهاي عشــــــق پس از هرنفس به دل
پرميکشي و در همه حال ميشــــوي شروع
در قعر موج ماه چو نور مــــــــيروي به خواب
فردا چو صبح ز نور و جمال ميشـــوي شروع
در دشت هاي شـــور و جنون ميشوي نهان
ازچشــــم هاي مست غزال ميشوي شروع
4 قوس 1386
«»«»«»«»«»«»