ياسر وحيد
غريبانه
وقتي
درحريم حضورفاصله
مصلوب مهر ميمانم
بياو تا اُفق بيكرانِ همدلي
مرا باخود ببر ،
***
خانهء آشور وسوسه
خلوت خاليِ خيال را
با انگشت عاطفه ات
رباب ناز بزن
وبا ترنم صدايت
پراگنده كن، پريشان ساز!
***
پرندهء وحشي غصه هايم را
با خُنياي خنده ات
بال و پر بشكن
وغربت ديدار ِ غريب
آواره درشهر قصيده را
با شرارتِ معصومانهء نگاهت
آواره تر از هميشه
غريبانه غزل ساز!!!
9/3/1384
آيينه
ياد تو
آيينه ايست
كه هر نفس
نماي تقديس تنت را
در معبد لاهوتي دل
تصوير ميكند
آزادي
حتا گلوي...
هر دم تازهء دريا
براي فرياد «آزادي»
رسا نيست!
هديه
چشمت رهي به کشـور جان تحفه مي دهد
ره توشه يي بـــــراي گمان تحفه مي دهد
عطـــــــــر درخت ســـيب مشام مرا گرفت
بوي بهـــــــــــار بهر خزان تحفه مي دهد
در تنگنـــــــــــــاي بي مددي ها تعارفت؛
در لحظـــه هاي سخت امان تحفه مي دهد
در نيمه هاي شـب به هراس سفر، چراغ
نامت به راهيابي مان تحفــــــــــه مي دهد
آن آيت "ولاتهنــــــــــــو" از قرآن پاک
از آن جهــــــان نويد گران تحفه مي دهد
وقتي که کم شـــــــوي به خدا در ديار دل
آن رب خرد براي گمـــــان تحفه مي دهد
«»«»«»«»«»«»