سعادت پنجشیری
میثاق خزان
ز میثاق خزان در فصل هستی
طلسم رنگ وبو درهم شکستی
به تسخیر فسون باده ی باغ
جوانمرد فلک، الماس دستی
دمانَد در عروق پیکر سبز
روان آتشین خود به جستی
زعشق آگنده گردد شیره ی سبز
به رقص آید برون از خود پرستی
شود همراز مهرین، برگ زرین
ز شاخه، رشته ای خویشی گسستی
هوا گردان شود منزل به منزل
ز عرش ساقه تا این فرش پستی
کند اِبقاء ز وصلت در اصالت
که تا صبح بهار آید به مستی
قو
چه را گم کرده می نالی به هرسو؟
درین پخته دمِ تاریکِ غمبُو!
ایا وامانده ای از خیل خود، دور
که در پروازی نالنده، تو ای قو!
چه دشوار است دید ِ ره شب تار
که بینی خویش و بیگانه بیک رو
نشین در برکه و بر گیر آواز
که آب ِ رود ما دارد بتو خو
(تورنتو)
«»«»«»«»«»«»