بصیراحمدمهاجر
آفت قرن
بشکن ای نو جوان این زنجیر قامت سرو تو خمیده است
هر طرف عنکبوت شاخه او دست و پای ترا تنیده است
سر فرو مانده زیر دیواری با نگاه های بی رمق بیرنگ
آیت مرگ میان دستا نت می فشارد گلویت را تنگ
ابر تاریک او این شهر را محروم از آفتاب تابان کرد
مرگ روییده در کشتزار ها تا و پود ترا ویران کرد
گود چشم تو راز او گوید دگرآن عشق درنگاه تونیست
زهر این گرد در رگ جانت مرحم درد بی دوای تونیست
طعمه موریانه شد این سرو برگ هایش دگر زرد تن است
ماردوشان کرده اند ریشه باغ ما در اسیر اهریمن است
آتشا ! می پرستمت به خدا گر تو دامان اهریمن سوزی
بلبلان رفته از شاخ را باز آری در چمن روزی
آسمان!ازسرشک من بترس کآتش سوزوآه در اوست نهان
شهر ما بی ستاره میمیرد خور مان را به ما باز گردان
کاش طوفان برد این قوم را بآن رسولان روسیاهش یکجا
غرق نیل سازدش همچوفرعون از بر و بوم این دیار خدا
این شعر را به هموطنان گرامی خود که در اسارت خانه ویران کن مواد مخدر رنج
میبرند
سروده ام. آرزو دارم روزی جوانان وطنم از شر این آفت خانمانسوز رهایی
یابند.
«»«»«»«»«»«»