محمد ظاهر ظفری
به ا ستقبا ل ا ز قطعه ( پیا م ا نسا ن ) سرود ه ا ستا د ا ظهر
( معرکه )
د ر تننگنا ی رو شن صد ق و صفا ی د ل
پیر ا یه ا ی تغز ل خلقت به پا کنم
وسوا س کینه را به هجا ی سخن د هم
مشت گره به روی تجا هل رها کنم
ا حسا س خود فرو شی شا ها ن بد کنش
با تیر نیستی یی ا بد بر ملا کنم
جا یی قلم فرا شو د و جا یی مضمحل
ا ند ر نگین معرکه نا گه نو ا کنم
یز د ا ن مرا ستو د به ا لا لیعبد و ن
پس من چرا به بند ه خا لق ریا کنم
فیض آ با د
13 قوس 1378
( جنون )
تو بودی وزنه تقوی تو بود ی سا لک د لها
مصیبت گشت مستولی ضمیرت نا گها ن رسوا
خضر گونه جما لت را قبا ی رهبری د ا د ی
حدیث و آ یه د ر لب ها جمیع ا لعلم و بی همتا
به صاحب صاحب وحرمت مد ا وم سا لها کرد ی
مجا هد گونه د ر سنگر د رونت خبث لا ینها
هزا را ن کشته را کشتی به نا م د ین و پیغمبر
مسلما ن را مباح ا لدم به خند ه می زد ی سر ها
پد ر را و پسر را و برا د ر یا که خواهر را
گرفتی جا ن محبوبش ولی رحمی نه شد پیدا
گلون مرغ و یا آ د م یکی با هم یکی با هم
ز د رد و رنج تد ریجی خبر نا مد تو را دل ها
بد ین منوا ل و چند ین سال گرفتی پیشه دجا ل
قضا را یک تصا دم شد پسرجا ن موجب غوغا
خدا و حکم و فرما نش فرا مو شت بشد یکد م
جنون بگرفت عقلت را شدی تنها شدی تنها
چود یوا نه سرراهرو زدی هرکس به قندا قت
نه تنها حیه جا ن را بل به قبرستان غریو آ سا
بد ید ی چون شوی غافل زیا د خا لقت هرد م
نه آ سا ید تو را تعمیر و یا دا لر ز مشکل ها
تعز من تشا ا ز تو فرا ری شد ز ما شا ئش
تذ ل من تشا دا ئم که خود کردی چنین رسوا
هنو ز ا ین ا بتدا باشد تو و یا همقطا را نت
چو نقل مجلس هرکس! تو منقوشی و بزم آ را
ستیز و جنگ با مظلوم لبا س قد رتت با شد
گر عصیا ن با خدا با شد رود عقبی رود د نیا
به حمدالله که عریا ن شد همه بود و نبود تو
طلسم جامه ا ت بشکست کلا مت پوچ و بی معنا
زهی هشدا ر وآ گه شو به رستا خیز د یو ا ن ها
حسابت سخت سنگین ا ست زکشتی کرده ای هرجا
دعا گویت قلم سا ید به تو ای خا دم اسلام !!!
فرا زت غا مض و مبهم نشیبت ظلمت یلد ا
خا ش 16 میزان 1378
( شر د را ز )
یا رب شکن سکو ت و خمود و نیا ز را
د ند ا نه تسلط شر د را ز را
رو ح ملو ث و تن آ گند ه ا ز حرا م
پیما ن نا مقد س ا ین ا هل را ز را
د رند ه خو ی و بوا لهو س و خود فرو ش شهر
حکا م بی خبر ز خود و یکه تا ز را
( خود کوزه و هم کوزه گر و هم گل کو زه )
چا د ر سفید د ل سیه بی نما ز را
مشا طه گا ن خا رج و گرد ن زنا ن خویش
ا ین بند گا ن مفسد و کو ر حجا ز را
یا رب روا مدا ر دیگر ظلم جا نگدا ز
نسل جوا ن و عا جز آ یند ه سا ز را
فیض آ با د
چها رم جو زا ی 1379
( ظفر ی )
«»«»«»«»«»«»