(سعادت پنجشيري)
درياي جان
خانه بر دوشم درون ِدوش ِخود
لحظه ها جويد مرا در گوش خود
ميروم بيرون ز هر پندار و ديد
تا نيابد کس مرا در هوشِ خود
باده ها دارد بنوشد هوش من
تا درون سينه بيند جوش خود
در عروج الفت ديدار دوست
قدر ها يابد مقام نوش خود
خانه اي جويد دل ديوانه ام
تا بگنجاند سماء در پوشِ خود
زينت ديوار خانه است افق
بستر عالم کند آغوش خود
ميروم از خويش و از دل، همدلان!
تا کنم درياي جان را نوش خود
«»«»«»«»«»«»