ا ظهر ظفری
( پـیا م ا نسا ن )
د ر با شگا ه مســند جا و ید عمر خو یش
من کرسی یی رو ا بط ا لفــت به پا کنم
هر جا ترنمی بچکد ا ز نســیــم د هــــر
آ غو ش سردِ یـَــکــّـه خرا می رها کنم
هر زند ه جا ن و سبز هء رو یــیـد ه د ر زمین
فرز ند ما د ر م بو د ، حقـش ا د ا کنم
هر کا لبد ی که نا می ا ز ا نسا ن بد و بود
حـُرمت به قد ر فهم و سلو کــش به جا کنم
آ نرا که دُ رّ معنی و عرفا ن نهفــته با د
ا هل عمــل بو د ، قد مش تو تیا کــنــم
آ نجا که نا م مکتــب تو حید ا شا رتیســت
مر ز نژا د و رنگ و زبا ن زیر پا کنــم
سو م قوس 1371
( خود شنا سی )
چو شمع آ تش به فرقم می د رخشد ، لیک زا ن شا د م
که تا پا ی وجود ا ز خو د بگیرم آ شنا یی را
غنیمت آ نچه خوا هم د ر جها ن ا یزد بـــیـفـــزا ید
کم خود بیش پند ا رم ند ا رم خو ش گد ا یی را
خطا با شد که پیما ن وفا بند م به آ د م ها
د ها ن تا د ر بد ن با شد فروشم آ شنا یی را
کجا با ل هوا را لنگر ا فتــد وزن مر غ د ل
نـَـفـَس ا ز نفس آ مو زد رمو ز بیو فا یی را
تن مرد ود ما را گو هر پا کی نگه د ا رد
شکو ه د هر ا ز یا د م برد لطف خد ا یی را
به د نیا ی خرد خو رشید د ا نش نو ر ا فشا ند
به د ید د ید ه د ید ن کی توا ن بُـعد نها یی را
تهی ا ز گو هر عر فا ن عجب نا مو خته شا گرد م
پشک آ مو زد م د ر غا ر مطلب پا ر سا یی را
گرم خرس طمع د ر پا ی همت سر فرو ما ند
به قلب مر د ما ن یا بم طر یق رهگشا یی را
نگه کن دَ رّ معنی چو ن قلم را پا ی می لغزد
فقط برذ ا ت حق بگذ ا ر و صف کبر یا یی را
( چشم ا لفت )
مغزم ا ز خود کا می یی ا فرا د د ورا ن خسته ا ست
شهپر ا ند یشه ا م ا ز هر د و یی وا رسته ا ست
با ل پند ا رم هو ا ی ا و ج عصیا ن می کند
چون کلا غ خود پسندی خیلی با لا جسته ا ست
سرد می بینم نگا ه مهر را بی مدّ عا
د ست شوم آ زمند ی چشم ا لفت بسته ا ست
تند می با رد ا ها نت بر ا د بگا ه وقا ر
سگ به با م ما نه بوی خوا ن عزت جسته ا ست
کو مــحک سـنــجش کردا ر نیک و نا سزا
قا مت بر جستهء نخل ا د ب بشکســته ا ست
می تپد د ر مو ج ا حسا س خودی د ر یا ی د ل
کز د و یی بنیا د آ شو ب جها ن د ا نسته ا ست
د ر تجا هل رفته عقل فطرت ا یجا د گر
تخم نخوت ا ز کجا د ر مز رع ما رسته ا ست
نیست شا یا ن شها مت عر صهء پیکا ر نفس
تا ر ممکن حلقهء ا مرا ر ما پیو سته ا ست
صبح میخو ا هد فضا ی نیلگو ن خا طر م
تیره گی را شا م یغما ی شرر شا یسته ا ست
شا د میگردد نها د مغزم ا ز تر کیب خو یش
عنصر ما را مدا ر معنو یت هسته ا ست
کس نه بردا رد نقا ب حر ف مرمو ز مرا
نغمهء آ هنگ بی سا ما ن د ل آ هسته ا ست
بسکه لرزا ن ا ست بی فرما ن خو د پا ی قلم
حرف رنگین مرا با را ن حسر ت شسته ا ست
( ا ظهر) ا ز طبع تو چشم بد سگا لا ن د و ر با د
شا د زی ، دا یم د ها ن شا د کا ما ن پسته ا ست
27 ا سد 1367 ا شکا شم
«»«»«»«»«»«»