سید نورالحق صبا
ترانهء زندانی
پس ازین هیچ ، دگر هیچ دلاسا نشوم
به صمیمانه ترین حرف تسلا نشوم
خوب میدانی ومیدانم و دا ند همه کس
کانقدر درد کشیدم که مداوا نشوم
بسته آنگونه مرا پیلهء تنهایی تو
که اگر دست قضا نیز بود وا نشوم
&&&
قایقم رابشکستی که دگر باره مگر
میل دریا نکنم عاشق دریا نشوم؟
پر وبالم ببریدی که چو مرغان رها
پر وبالی نزنم مطرب صحرا نشوم؟
بشکستی قلم دست مرا ، پای مرا
که به هر بادیهء بادیه پیما نشوم؟
قفسم را زسر شاخه به زیر آوردی
که ستایشگر گلهای فریبا نشوم؟
غا فلی زانکه من آنگونه اسیرت شده ام
که اگر دست قضا نیز بود وا نشم
«»«»«»«»«»«»