لینا روزبه حیدری
تجلیل از استقلال افغانستان: ایا ما مستقل
ایم.
از هشتاد و هشتمین سالگرد استقلال افغانستان بتاریخ نوزدهم ماه اگست امسال
تجلیل بعمل امد. افغانستان در سال 1919 استقلال خود را از برتانیه در این
روز بدست اورد و منحیث یک کشور مستقل شناخته شد. همسایگان افغانستان نیز در
ماه اگست از روز استقلال خود تجلیل بعمل اوردند. کشور هند از روز استقلال
خود در پانزدهم ماه اگست سال 1947 از برتانیه تجلیل بعمل اورد و کشور
پاکستان نیز در عین ماه در سال 1947 در انقسامی از هند منحیث یک کشور مستقل
شناخته شد و هر سال از این تاریخ که مبنی تاسیس انرا مشخص میسازد تجلیل
بعمل میاورد.
افغانستان در مقایسه با هند و پاکستان، استقلال خود را بیست و هشت سال قبل
از هر دو بدست اورد و در زمانی که افغانستان از کسب استقلال خود تجلیل بعمل
میاورد، کشور هند و بیشتر کشور های شرق میانه هنوز برای کسب استقلال شان از
استعمارگران مبارزه مینمودند. اما ایا در طول این هشتاد و هشت سال
افغانستان انکشافی بخود دیده است، ایا کسب استقلال به مستقل بودن این کشور
انجامیده است.
مثل هر سال امسال نیز در استدیوم کابل مراسمی با حضور حامد کرزی ریس جمهور
افغانستان و دیگر روسای این کشور برای تجلیل از اینروز برگزار گردید.
مقایسه عکس های مراسم تجلیل این روز در افغانستان با هند و پاکستان از
دستاورد های مختلفی سخن میگفت.
تصاویر تجلیل از استقلال افغانستان چهره های خسته و خاک الود مردم، سیم های
خاردار در اطراف استدیومی که فقط پنج سال قبل شاهد اعدام های وحشیانه
طالبان بود، عساکری که به صد ها تن با مسلسل ها در اطراف و در بالای دیوار
ها در حالت اماده باش قرار داشتند،تعداد محدود زن ها که بیشتر انان برقع بر
سر داشتند بتصویر میکشید و سخنان ریس جمهور افغانستان، که مکررا خواهان
اتحاد مردم و توجه به انکشاف کشور و روی گردانی از تفرقه میگردید. این
مراسم شباهت عجیبی به مراسم تجلیل از استقلال افغانستان در سال 1919 داشت،
امیر امان الله خان در سخنرانی اش از مردم میخواست تا متحد شوند و از دنیا
میخواست تا استقلال افغانستان را به رسمیت بشناسند و در ان مراسم هم تعداد
زیادی از مردان مسلح در اطراف و تعداد اندکی از مردم در حالتی نزار در
میدانی از خاک و گرد دیده میشدند. براستی که افغانستان حال با افغانستان
سال 1919 شباهت غمگینی دارد.
افغانستان استقلال خود را فقط در عدم حضور بیگانگان در خاک خود استدلال
میکند. واضح است که افغانستان دیگر مستعمره برتانیه و یا کشور خارجی دیگر
نمیباشد و این مسله مسبب خرسندی ما افغان هاست که با غیرت و استقامت خود در
برابر بیگانگان کشور و موطن خود را ازاد نمودیم. اما اکنون که از ازادی
کشور ما هشتاد و هشت سال میگذرد و ما از قرن نوزدهم به قرن بیست و یکم قدم
نهاده ایم، باید به استقلال به دیده دیگری نگریسته و انرا ارزیابی و
استدلال نمایم.
در قرن نوزده صد، مستعمرات متعدد در قاره های اسیا و افریقا، برای ازادی و
کسب استقلال خود از قدرت های وقت که شامل برتانیه، فرانسه، المان، پرتگال و
هالند میگردید کوشش مینمودند و کسب استقلال در یک کشور، بزرگترین دستاورد
ان محسوب میگردید. ولی در قرن کنونی ما، مستعمره بودن به شکل و سبک دیگر
عرض وجود نموده است که مانند قرن نوزدهم درحضور مستقیم قدرت های جهان در یک
کشور و استخراج معادن و یا صادر نمودن تولیدات ان کشور به کشور دیگر خلاصه
نمی گردد و بلکه در خود کفایی یک کشور گنجانیده شده است.
کشور هند و پاکستان بعد از کسب استقلال خود به پیشرفت های بزرگی نایل امده
اند. هر دو کشور قدرت های عمده ذروی جهان بشمار میروند و ته بنای اقتصادی،
سیاسی و مدنی قوی دارند. کشور هند با وجود دارا بودن جمعیت بیش از یک
میلیارد نفر بزرگترین دموکراسی جهان خوانده شده است و خبره ترین محققین
ذروی در اسیای جنوبی پاکستانی الاصل هستند.
کشور ما تا چه اندازه توانسته در این هشتاد و هشت سال استقلال پیشرفت نماید،
ایا این کشور قابلیت فراهم اوردن زندگی ساده را برای تقریبا سی و دو میلیون
باشنده داراست. ایا این کشور بدون امداد خارجی قادر به اداره سیستم سیاسی ،
اقتصادی و مدنی خویش میباشد.
در سده بیست و یکم که استقلال یک کشور و مستقل بودن ان در خودکفایی و اهمیت
سیاسی و اقتصادی یک کشور در سیستم بین المللی سنجیده میشود و کشوری
خودکفاست که بتواند برای جمعیت خود اساسی و ساده ترین احتیاجات را مثل اب
سالم، برق، محل سکونت و امکانات صحی،تحصیلی و شغلی فراهم اورد، افغانستان
ما در کجا قرار دارد. کشور ما برای بار دوم در صدر کشور های تولید کنندگان
مواد مخدر قرار گرفت و کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر با سرعت نگران کننده
ای در حال افزایش است . درکشور ما اوسط طول عمر زنان و مردان ان فقط چهل و
سه سال میباشد. در کشور ما از هر پنجاه کودک حدود شش تن انان به امراض
مختلف جان خود را از دست میدهند. در کشور ما کسی در مورد ایدز یا اچ ای وی
چیزی نمی داند اما موسسات بین المللی صحی هشدار دادند که این مرض بشکل
سرسام اوری در حال گسترش است. کشور ما در عصر تکنالوژی با جمعیتی معادل سی
و دو میلیون فقط سی هزار منبع انترنتی دارد که این خود بنوعی تماس ما را با
دنیا بیرون محدود میسازد. کشور ما با دارا بودن جوان ترین جمعیت، قابلیت
جذب فقط یک ششم انان را به مکاتب و موسسات عالی تحصیلی داراست. کشور ما در
عصر دموکراسی، هنوز هم نتوانسته است تا مجرمین قتل ها، فجایع و مسببین این
حالت نزار کشور را به پای میز محکمه بکشاند و هنوز از انان تجلیل بعمل
میاورد. کشور ما در عصر ازادی بیان به سانسور خفه کننده ای محکوم گردیده
است که مردم ان یا حقیقت را بنفع خود تعدیل میکنند و یا به خیر خود از ان
چشم میپوشند. اروز های مردم ما هنوز در داشتن برق برای بیست و چهار ساعت،
داشتن نان برای سه وعده، داشتن سرک های اسفالت، داشتن سیستم های بدون فساد
و رشوه ستانی و داشتن یک روال زندگی عادی خلاصه میشود.
استقلال کشور ما باعث افتخار ماست ولی مستقل بودن ان خوابیست که اگر
اصلاحاتی اساسی در این کشور رونما نگردد، برای همیشه یک ارزو باقی خواهد
ماند. امید است که هر سال زمانی که از کسب استقلال کشور خود از چنگ
بیگانگان تجلیل بعمل می اوریم، لحظه ای را وقف تفکر نمایم و بیاندیشم که ما
برای کشور خود چه خدمتی را انجام داده ایم، ایا خشتی را در گوشه ای از خاک
ان بخاطر ابادی بر زمین نهاده ایم و یا از روی خودخواهی دیوار گلی و مخروبه
انرا هم ویران تر نموده ایم. به امید شگوفایی کشوری که روزی تمدن را در خود
میپروارنید و امروز ویران ترین، فقیر ترین کشور در قلب اسیاست و مردم غیور
ان محتاج ترین به امداد و خیریه های کشور های دیگر جهان.
«»«»«»«»«»«»«»«»