ناصـــر طهوری
انجماد مهـــر
بیخـــود کـــشیم بار ملامت به دوش خویش
غمگین کنیم قلــب نصیحـــت نیوش خویش
صـد ره گنـــاه دوست ، به گردن گرفته ایم
بشنیده ایم طعــــنهً دشمن به گوش خویش
سـر ســـام گشته ایم، زغــوغای روزگــا ر
کر کرده ایم ، از گپ بیهــوده، گوش خویش
از انجمــن، به خــلوت غمهــا گــریختیــــم
اندر پناه خاطــــره هــــای خمــوش خویش
در خـود، فرو رویم و زعالــم برون شــویم
مًهـــری زنیــم بر دل پر از خــروش خویش
دیریست لب به شعر و سخن، وا نکرده ایم
دادیم از کف آن غزل چون سروش خویش
دل گشته همچـــو کوه یخ از انجماد مهــــــر
گرمت چسان کنیم"طهوری" زخوش خویش
تاشکند
«»«»«»«»«»«»