سيد نورالحق صبا
نورالحق صبا
مرد
و تنهايى
و بهار
پشت شيشه ، نرم نرمك ، مى وزد با د بهارى
در صدايش مژدهء بر گشتن پروانه جارى
من نشسته با دل تنگم، كنار ميز كارم
با سر سنگين وچشم خستهء شب زنده دارم
***
كاش مى گويم كه مثل شاه پرك پر مى گشودم
روى گل پر مى زدم ، روى شگوفه مى غنودم
كاش مى شد مى پريدم روى آن كوه گلابى
مثل ابرى مى خزيدم تا بلندى هاى آبى
كاش مى شد مى شنيدم از گل ودريا سرودى
مى فرستادم به سبزه ، شعر زيباى ، ... درودى
***
اى خوشا از سبزه گفتن . از گل و صحرا شنيدن
پاى سوسن ها لميدن،از كبوتر ها شنيدن
از كبوتر ها شنيدن، اينكه صحرا رنگ رنگه
اينكه صحرا باز بازه، اينكه آزادى قشنگه
از قنا ريها شنيدن ، اينكه جنگلها چى نازه
اينكه جنگل مثل دريا، غرق تسبيح ونمازه
***
اى خوشا با رود گفتن، شعر هاى روستايى
مثل اين بيتى كه مى خوانند: نازى جان كجايى؟
رود ودريا دست باز و سينهء مردانه داره
خوش بحال قو كه در آغوش دريا خانه داره
اى خوشا مثل گل قاصد دويدن سوى صحرا
سوى صحرا هاى سيراب شمالى وهريوا
گندمك خوردن چى خوبه، سوزنك چيدن چى خوبه
رقص ماهى را درون چشمه ها ديدن چى خوبه
***
من دلم تنگه براى موج ودريا وستاره
قرص ماه وآسمان وابر هاى پاره پاره
وه چى خوبه قطره قطره روى زنيقها چكيدن
مثل شبنم ، مثل باران بر شگوفه آرميدن
وه چى زيبايه ، نديدن ، لاله ها را دسته دسته
ساغر سرخ عقيقين شقايق را شكسته
***
وه چى زيبايه درون باغ ، پرواز پرستو
صبحدم ، وقت قيام وسجده ، آواز پرستو
وه چى شيرينه ، نگفتن از قفس، از دام وديوار
از حراج باغ، از قحط گل ومرگ سپيدار
پشت ديوا راطاقم آ نطرف جشن بهاره
اينطرف مرد اسيرى ، غرق دوده ، غرق كاره
سهم او زين بزم رنگى ، فصل زيباى شگفتن
مثل زندانى نشستن، با خودش ”ايكاش گفتن
«»«»«»«»«»«»