ولی شاکر
ولی شاکر
هوای شهر دلم
هوای شهر دلم بی تو سرد و بارانیست
و كوچه كوچه او تیره از پریشانیست
به بام و پنجره تا قطره قطره یخ رویید
برای موی تو یك دسته گل زمستانیست
بهار عمر مرا رنگ زرد شد آخر
كه آفتاب رخت زیر ابر پنهانیست
كناره های دلم بی تو خالی و خاموش
و بحر سینه پر از موج های توفانیست
مرا به عقل نصیحت نموده اند ولی
كسی نگفت كه عاشق مشو كه نادانیست
اگر ز شادی وصل تو كوته شد غم نیست
كه با غمت همه شب دست ما گریبانیست
دلا ز شعر مكن دوری و ز عشق مرنج
و گرنه عاقبت كار ما پشیمانیست
جهان “شاكر” از افكار عشق تو جاوید
و بی محبت تو زندگانی اش فانیست