پرتو نادری
پرتونادری
ارغنون عشق
دختر بالا بلند شهر افسانه !
خرمن ابریشمین گیسوانت را
در کدامین رود بار باد می شویی
کاین چنین ازچشمه ساران پریشانی
لحظه های زنده گی در من
هر کجا یی آبیار باغهای نا شکیباییست
دختر بالا بلند شهر افسانه
ای تمام آسمانها در کبودی های چشمان تو زندانی
بی تو در من زنده گی فریاد مرد خفه دریک چاه تاریک است
آسمان را خواب می بینم
آسمان را با تمام اخترانش خواب می بینم
آسمان در ذهن من بیدار ؛ اما ظلمت یک قرن تنها یی
دیده گانم را به خواب ژرف و سنگینی فرو برده
دختر بالا بلند شهر افسانه !
وای برمن تو نمیدانی
من تمام لحظه های بیدار
با دل بینا تر از خورشید
زنده گی را چون سرودی همنوا با ارغنون عشق
در کتاب مبهم چشمان زیبای تو می خوانم .
نيايش!
ستاره يی که در آسمان می تابد
شايدتنها ترين بهانه ييست
که مفهوم زنده گی را تفسير می کند
خدای من اگر ستاره گانت در آسمان نمی بودند
و ماهتابت در قرغه
و بامداد ت در بدخشان
و گلهايت در پغمان
چشمان من به تماشای چه بيهودگيی سرگردان می بودند !
تو چرا خاموشی
کسی صدای باغچه را در گلوی درختان خفه می کند
کسی آب را در رودخانه های تشنه گی زندانی کرده است
و خورشيد ،
در دوزخ دموکراسی قبيله تبعيد شده است
ستاره گان تو در آسمان می لرزند
شايد کسی می آيد
با بيرقی بر افراشته به نام تو
تا برچهرهء عشق تفی بيندازد
جهان پر از آفريده های بد توست
و من ازشعر های بد خويش پشيمانم
خدای من !
اين سان که تاريکی در پشت خانه ء من اتراق است
من پروانه هايم را
به ديداری چه فانوسی بفرستم ؟؟؟
پنجرهء باز قصه ها ....
آن روز برهنه گی اندامت
حس فاتحانهء به من نبخشيدو دندانهايم ،
بيهوده جای داغ داندانهای کهنه يی فرو رفتند
و التهاب سرد پستانهای تو
فواره های داغ پشيمانی بود
که من درآن کاسهء شکسته ء دستانم را
از نيازی می شستم
که سالهای درازی مرا سوخته بود
هيچ نمی دانم آن روز سوار خنگ دجال
ازکدام کوچه ء شيطان برگشتی
که در نخستين هم آغوشی ما
عشق سه بار جان داد
و امروز
در کدام نجيب خانهء شهر
پنجره ء باز قصه های مرا
چراغ سرخ می افروزي
می دانم
آن گاه که باد در دامان تو لانه می کند
لب های تو پر می شوند از قصه هايی که
تنها اندام تو آن ها را با هم پيوند می زند
می دانم آن کی در کنار نام تو
به هوای سرزمين های تازه
پای در کوچه ء رفت و برگشت نهاده است
هيچ گاهی نخواهد فهميد
که در ميان برچيدن گلی در باغ
تا خريدن آن در کوچه ء گلفروشی
چند رنگ سرخ فاصله است
اين سان که می دانم
خاموشانه در وازه های باد را ببند !
ورنه شايد کسی جغرافيای اندامت را
قصه يی خواهد ساخت
درچار راه نفرينامه های سنگسار
و رها خواهد کرد
در ذهن کوچه های تکرار
کتیبه ء خونین ......
این نخل را هوای بهاران نمانده است
این نخل را تمامی اندام
بشگفته ازشگوفته ء صد زخم
- زخم هزار فاجعه در روز-
- زخم هزاران حادثه درشب –
خونین کتیبه ییست
در چارسوی قرن
این جا کنار رود
- رودی ز اشک و خون -
این نخل ریشه هاش
در انجماد فاجعه
در انجماد خون
با ریشه های کور زمان می خورد گره
این جا که آسمان
از ابر های سرخ سترون
افگنده این قطیفهء خونین
بر سینهء شکسته ء تابوت
- تابوت آبگینهء باران -
این نخل را هوای بهاران نمانده است
این نخل را هوای بهاران نمانده است
این نخل تمامی اندام
شلاق باد های شب ازدشت های قطب
صد جا شکسته است
ای نخل من !
یگانهء من !
ای بهار من !
بس سالها گذشت
مرغ شگوفه ها
ازشاخه های زرد تو پرواز کرده اند
ای خاک بر سرم
پروانه گان زدور و برت کوچ می کنند !!!