محمد زرگرپور
محمد زرگرپور
المان
التماس
آشيان گم کرده ، می آيد صدای پای کس
نام اين مهمان ندانم ، آفتی افتاده بس
لحظه ای بنشين غبار ناله ام ، آزرده دل
بسکه پاشيده است بر سر، آشنا خاشاک و خس
راه کج ، منزل کج و اين ساربان هم ، ديده کج
وای بر اين کاروان ، کو خفته در بانگ جرس
تا کجا مهر عروسان ، خون دامادان شود
ای گرفتاران دام صد فريب و صد هوس
راه پر سنگ است و تاريک و دغل ها در کمين
کی به مقصد می رسد اين کاروان بی نفس
سخت نا شادم از اين ده روی پير کين توز
چون نمی چرخد به شادی و ظفر بر کام کس
آتشی افتاده می سوزد بساط زندگی
ای طلوع صبح روشن ! حاليا فرياد رس
«»«»«»«»«»«»
مايه
ديده ام در سکوت او غوغا
نای بشکسته ، دل ولی دريا
نامه های چکيده از دل شبخوانده ام بس ، ورق ورق تنها
اين زمين از غرور ما سر مستما ز پيمانهء خيال ، اين جا
داستان های طرفه ای خواندم
از پر و بال و سايهء عنقا
نالهء زخم ديده می جويم
نکته های نگفته ء پيدا
شهر آشوب الفت آهنگی
می دهد مستی ام از آن بها
آسمان از ترانه پر شده استچشم عشاق از می و مينا
از سحر تا ستاره می بخشند
عارفان جام بيخودی بر ما
عطر بيداری است و طرح گدازمايـــه بی نيـــــازی فــــــردا