همايون مجيد
همايون مجيد
المان
من وماه وتنهایی
تنهایی من ٬
مایه ی حیرانی ماه است ٬
چشمش نگرانست !
٭ ٭ ٭
هربارمرا دیده ٬
به یک گوشه نشسته
خاموش وبخود رفته وتنها وشکسته
اودیده ٬ همه خواب ومن غمزده بیدار
ازدوری دلدار
بادیده ی تردیده مرادردل شبها
باگریه وبااشک مرادیده به صدبار
زان روی!
خموشانه سری میزند هرشب
برکلبه ویرانه وغمخانه ام هرشب
٭ ٭ ٭
بیچاره ترازمن شب مهتاب ندیده
چون دیده من بار غم دل نکشیده .
مهتاب چه بیچاره ترازمن نگرانست
تنهایی من ٬
مایه ی حیرانی ماه است
چشمش نگرانست .
09.03.06
﴿ آلمان ﴾
«»«»«»«»«»
قطره اشکی در پای بودا
نه خوابی بود و نی کابوس
نه شب بود و نه تاریکی
به روزروشن این دزدان
غارت کرده اند ما را !
به یغما برده اند بی باک
سراسر هست وبود ما.
نه شب بودونه تاریکی
نه خوابی بود و نی کابوس
که بانگ قهقه ی ضحاک
چنان فریاد وحشتناک
زهیبت شهر را جنباند
زمین واسمان لرزاند
نفس درسینه ها خوابید
وبغض اندرگلو پیچید
همه !
چشمان شان بستند
و شهری سر بروی زانویش مالید
و در اغوش بگرفت زانوی غم را
باافسوس ... باتردید.
تلی از پیکر کوهی جدا شد
بسان گردبادی درهوا شد
مهین تندیس پندار کهنسال
نمود ابهت زیبای دوران
که عمری قصه گوی قرنها بود
همه درد اشنای غصه ها بود
صفا و مهر و شادی داشت بر لب
شکوه جاودانی را گواه بود
میان گردباد پیکر خویش
بچرخید و بسوی اسمان رفت
چنان سنگین و با تمکین و ارام
تو گویی او به عرش کبریا رفت
به بال روشنایی سوی خورشید
چو شمع انجمن بی مدعا رفت.
میان حسرت وافسوس واندوه
نثارش کردم اشکی از ته دل
نثارش کردم اشک از بی نوایی
بسان عاشقان روز جدایی
که این قلب حزین خانه ویران
ندارد هدیه یی جز چشم گریان .
نه شب بود و نه تاریکی
نه خوابی بودو نی کابوس
که شهر غلغله خاموش شد خاموش !
نه مشعل ماند ونی فانوس
وزان رویای شهمامه و سلسال
زماتم جامه شب شد سیه پوش
«»«»«»«»«»