همايون امير
همايون امير
جنت
اگر جنتی بودی روی زمين
جز افغانستان نبودی دگر سرزمين
به آمو شراب و به هيرمند شير
به هر كلبه يك دخت پيكر حرير
نيابی در عالم بهاران بلخ
نه چون لاله بر كوه و دامان بلخ
ز انگور باغ شمالی مپرس
و زان چشمه های زلالی مپرس
گر از خوشه اش شاد سازی دهان
و يا نوش داری ز آبش روان
جوانی ببخشد بر اندام تو
نگون سازد از بيخ آلام تو
ز پامير اگر بنگری چهار بر
تو گويی كه از ماه داری نظر
به يك زير بالت بود ملك چين
به زير دگر هند و ايران زمين
اگر سير هرات و زابل كنی
و يا چند روزی به كابل كنی
نگيری دگر نام خلد برين
نه از مكه يادی نه حرفی ز دين
ز جنت چه شايد دگر خواستن
چه بهتر بهشتی از اين داشتن
خدا را تمنا همين باشدم
كه روزی به خاكش جبين باشدم
به هر جا روم ياد ميهن مراست
همان خار كوهش چو گلشن مراست
سر افراز باشی تو ای خاك پاك
دل دشمنانت ز غم چاك چاك