داکتر عارف پژمان
داکتر عارف پژمان
کانادا
قصه ای وغصه ای
چکيده ام به پای تو که ناگهان ، نظر کنی
خميده قامت مرا، ازين شکسته تر کنی
مرا نويد داده ای که با بهار می رسی
اگر رسم به سال نو، چه قصه ها که سر کنی
بنفشه زار کرده ام دو ديده را که پا نهی
ميان گيسوان خود، شب مرا سحر کنی
نشد اگر بخوانيم، به يک پيام آشنا
گدای دل تکيده را نديده، تاجور کنی
خودم نشسته در فرنگ سخن رسيده تا خدا
غزال من به بام و در، مرا تو مشتهر کنی
مگو دگر که خانه ام کجای شهر کابل است
به کوی عاشقان و عارفان اگر گذر کنی !
درم به « آبجو» نماند، نه منت از فلک کشم
به اشک ارغوان نگر که خانه پر گهر کنی