شهر پرآشوب
ای شهر پرآشو ب، بگذار بخندم
دنیا شده خالی، بس نیست گزندم
بســتــند و بر فتـــند، اهل خرد از ما
راحت نگزیدند، زین هستی یی بیجا
تنــها منــم ایــنجا، هزیانی یی تب ها
لبــریز سخن دل، کو اهل ادب ها
بر صفحهء خبرت، رنگ قلمی نیســت
غمخوا نهء دل را، جای ا لمی نیست
ما زان بنشستــیم، در کــلبهء احزان
باشد که بســازیم، بنیاد شه ویران
ای حور جهانتاب، نوریم برافروز
تاریخ سیه شد، زین دود جهان سوز
ما گمشده گانیم، در بحر تحــــیـّــر
از ما بگریزند، ارباب تــفـــکـر
ما گمشد ه گانیم، در بحر سیاست
آینده هویداست، هر چهره خجالت
ای دورهء خود کام، محز و نگهء آلام
طعنه است به فـــردا، ما را ز تو بد نام
15 حمل 1370 اشکاشم
پـیام انسان
در باشگا ه مســند جاوید عمر خویش
من کرسی یی روا بط الفــت به پا کنم
هر جا ترنمی بچکد از نســیــم دهــــر
آغوش سردِ یـَــکــّـه خرا می رها کنم
هر زند ه جان و سبزهء رو یـید ه در زمین
فرزند ما درم بود، حقـش ادا کنم
هر کالبد ی که نامی از انسان بد و بود
حـُرمت به قدر فهم و سلوکــش به جا کنم
آنرا که دُرّ معنی و عرفان نهفــته باد
اهل عمــل بود، قدمش توتیا کــنــم
آنجا که نام مکتب توحید اشارتیســت
مرز نژاد و رنگ و زبان زیر پا کنـم
سو م قوس 1371
تـزویر
از زندگی فقط بر ِمن آبرو بس است
و ز نحر پیش خانهء ما شاخجو بس است
مشکـلـتــرین گره که مبادش گشایــشی
در نزد اهل خبر ه فقط گـفتگو بس است
از کـلـّـهء سیاسی یی بی علم و بی هــنــر
کم بار تر نمایش تن را کد و بس است
جای سـتیـزه چیست؟ به دژخیم آدمیت
شیر درنده را سر نخوت فر و بس است
زین مغز کور فاقد پندار خویــشـــتن
طوفان جهل را سر ما تا گـلو بس است
از دانشی که بر تن خو د پی نمی برد
یا رب سیا ه خوانی یی ما پا کشو بس است
از صد رقم عبادت دور از حضور دل
وجدان بی نظافت ما را وضو بس است
از ترک صد فریضه و تزو یر پنج رکن
ایمان راستین بودت سـبـّحو بس است
در شش جهت توان مرا فوق و تحت نیست
با پا ی دیده رفتن من چار سو بس است
یا رب قناعتی که ز داماد های مســت
بر نو عروس بیوهء ما یک خشو بس است
پا مال خشم تــُـند شهان از شــرم چه باک
دروازهء ا مید مرا لطف ا و بس است
(اظهر) ملاف کاین همه از دست نارس است
تا نایدت عمل، به تــکــلـّم غــلو بس است
اشکاشم هفتم جوزای 1373