داکتر عارف پژمان
داکتر عارف پژمان
گاه آخرين
همان ساعت که نرگس خواب می ديد،
همان ساعت که شب ، آواز می خواند،
گلی جان، نامه هايت را ، گشودم،
دوعالم غصه را در دل فشردم
نگاه آخرينت ، گاه رفتن
ميان نامه هايت ، موج می زد
کجا رفتی، ای دختر، چه کردی،
گناه خود ندانستم، نگفتی !
گلی ، بيهمزبانی ، جانگداز است
بگو، شهر تو هم گنجشک ، دارد،
برای فال ديدن ، خانه ای هست ؟
برای غصه خوردن ، دشت دارد؟
گلی جان ، آ ن درخت و گنبد سبز ،
کبوتر خانه درويش محمود ،
خطوط يادگاری ، روی ديوار
يکی دنبال ديگر ، واژگون شد
گلی جان روز های سرد غربت ،
بجان نازنينت همچو سال است ،
دلم دنبال بوی آشنايی است
پيامی، نامه ای ، يادی ، سلامی!