سيد نورالحق صبا
سيد نورالحق صبا
هوس
بگذار تاكه بوسه زنم بر لبان تو
گيرم عسل زغنچهء سرخ دهان تو
چون پيچك عطش زده پيچم به پيكرت
چون گرميى شراب در افتم به جان تو
آخر شبى چو مرغك بى آشيانه اى
سر مى زنم به خوابگه وآشيان تو
آنگونه شكوه هاى غريبانه مى كنم
كاخر به حيلهء بربايم توان تو
گه بوسه بر سرت زنم وگه به سينه ات
گه گونه ات ببوسم وگاهى زبان تو
چون آفتاب با سر انگشت هاى داغ
سازم عيان تمامت راز نهان تو
گر توبرانيم زدر باغ بسترت
من حلقه ها چومار زنم بر ميان تو
مگذار مرغ تشنه لب پر شكسته ء
آبى نخورده پر كشد از پيش خوان تو
8 سنبلهء 1356 خورشيدى
كابل