یک انسان...
به مرز بودن و نبودن من
در دل سرد زمستان در بهار
چه بی پروا به جشن مرگ بلبل
چه بی پروا به قتل عشق در مهراب
در پی آهوی ره گم کرده
در پی لاله زار های نشکسته
به مرز رفتن و نرفتن من
به مرز نفرت و محبت من
باز پژمرده شدن یک گل، یک نفس در باغ های زمان
باز افسرده شدن یک پرنده در آزادی زمان
باز ساختن خانه های کاعذی در بتون های سخت
بالا رفتن سقف های شکنجه در پی پیداکردن یک قیران
در پی دنیا دویدن خود را گم کردن
در پی یافتن، یافته ها
در پی نداشتن، داشته ها
در پی گرفتن افسار زمان
زمان را بدست باد، باختن
مانده ایم در پی رفتن و ماندن
در هوای گرم تابستان، یخ زده نفس ها مان
در پی آب سرد تا گوارا شود چشمهامان
در پی نان تا سیر شود گرسنه ایی
گرسنه هیچ، سیران همه مانده اند بی نان
کودکان در بازی های کودکانه متهم به بزرگ شدن
دختران در پی عروسکهای چوبی شوند مادران زمان
و پسران در پی دویدن بازیهای کودکانه
می شوند نان آور خانه!
همه محکوم به ادامه راه
در پی به دنیا آوردن کودکی بنام پسر
دختران را مجبوربه، شکم آوردن بنام "مردان"
در پی اشکهای نادیده ِ زمان
در پی باد های خشک فردا
همچنان در پی آزادی
زبان، نان، قلم
فریاد میزنم
که من نیز منم یک انسان
در میان مرز سفیدی و سیاهی در جستجوی چشمهای
اعتناگری بودم
که هرگز دست به پیدا کردن آن نشدم
عشق بود یا هوس نمیدانم به دنبال چه
بود؟
چه کودکانه پا به پای او دم از دوستی
نهادم
اما او چه بی رحمانه نجوای عاشقی
رابنا کرد
و هنوز نیامده دم از رفتن میزند
به کدامین
باور،
باورش کنم...