عبدالله وفا
عبدالله وفا
دو مرثیه در سوگ مادر بزرگوار و مهربانم
اشک
به قلب داغدارو چشم پر خون
به شورو ناله و فر یا د محزون
بریزم اشک و گو یم ما د رمن
قیامت د ر غمت شد بر سرمن
قد م ا ز بار هجرانت خمیده
ز رویم رنگ عشرتها پرید ه
فلک ا ز من ترا تا د ور کر ده
مرا با د رد و غم رنجور کرده
از ا ین خاک سیه بر خیز باری
که بی رویت ند ارم غمگساری
ا ز این پس دست خود سوی خداوند
کنم بالا و گویم لحظه یی چند
بهشت جاودا ن ده ماد رم ر ا
بیامرزی تو این جان پر و رم را
که ا و د ر د و غم بسیا ر د ید ه
جفای چرخ گرد و ن ر ا کشیده
«»«»«»«»«»«»«»
قلب پاره
فروزان اختری بودی تو پر نور
ز بیداد زمان گشتی تو مستور
چرا کردی به خاک تیره مد فن
چرا کندی به یک باره دل از من
تگرگ اشک بر من صبح و شا م است
نشا ط زند گی بر من حرام است
به قلب مهربا نت مهر با نی
به لب لبخند و هم شیرین زبا نی
تو بودی چلچراغ خانهء ما
روانبخش د ل د یوا نهء ما
ند ید م د ر حیا تم چون تو مادر
د و چشمم ا ز فراقت مانده بر د ر
ببو سم من کف پاهای سرد ت
بگیرم ناله و زاری و د ر د ت
جبین سایم به خاکت ماد ر من
که خاکت سرمهء چشم تر من
ز هجرت گشته تاریک ر وزگارم
چو منصور علاج بر ر وی دارم
د گر اند ر د لم شورو شرر نیست
نهال هستی ام را بار و بر نیست
خمیده قامتم چون بید مجنون
دل از سودای هجرت گشته پر خون
بروی کشتزا رم برف بارید
حساب زند گانی سخت شارید
فغان و داد و بیداد از زمانه
فلک نا مرد و د نیا پر بها نه
مرا روزیکه ا ز لطفت رها شد
به د ست و پای من زولانه ها شد
کنون با رفتنت یک شاخ گل رفت
ز قلب پاره پاره قا ش د ل رفت
«»«»«»«»«»«»«»
دو ســــرودهء ديگر
دختر کرمانی
زیبا و چه تنا ز بو د مر غو له کا کل
قد سرو صنو بر ، سخنت گل دهنت مل
زلفا ن سیا هت به دلم رخنه نمو د ه
تا چند ز هجر تو کنم صبر و تحمل
ای رهزن د ل ، راحت جا ن ،ما خرا مان
شا دم که شبی آیی تو ا ز بهر تنا ول
با مستی و شا د ا بی و با شو ر جو ا نی
با پو د ر و با ریمل و با مشک و قر نفل
چو ن ا ست که آیی ببر م کا م بگیر م؟
عمرت گذ را ن ا ست مکن هیچ تغا فل
نا مت به زبان خوانم و ما لم به « گلاره»
با من مکن ا ی سرو روا ن هیچ تجاهل
خواهم ز لبت شهد شکر قند ستا نم
بر بند د و چشما ن و نگر نیک تفأ ل
تا کا م دلم حاصل سی ر و زه بگیر د
عید ی بکنم امشب و شبهای تسلسل
آن ماه دلارا ی « وفا » دا ر تو هستی
تو دختر« کر ما نی »و من بچهء« کا بل»
5 / 5/ 1999
کشتي شکسته
اي چرخ بي مروت نا آ شنا ي ما
ديگر مکن به جورو جفا آ شناي ما
ما کشتي شکستهء درياي وحشتيم
کي ميرسد به سا حل قلزم صداي ما
ما را زمانه ا بتر و زا ر و زبون نمود
د ر باطلاق جنگل ظلم است جای ما
ِِِِِِِد ردا ز د ست فتنهء ایا م زندگی
کس نیست تا رسن برد ا ز دست وپای ما
« زین فاتحان سست عناصر دلم گرفت» !؟
آیا شود که با ز رسد د لربای ما
سیلاب پر طلاطم گردا ب زندگی
فرشی د گر نمانده بجز بوریای ما
ما را هوای رفعت و جاه و جلال نیست
بشنو کلام پر در شاه و گدای ما !
ای رهروا ن راه خدا متحد شوید !
شرم است ازاین دویی و منی و هوای ما
یک گل نشد شگفته و آمد خزا ن عمر
چرخ فلک شنیده کنون وای وای ما
ما با « وفا » و مهر ز آ فا ت روزگار
میهن سپرده ایم به تو ای خدا ی ما