منصور سايل شبآهنگ
منصور سايل شبآهنگ
آلمان
از زخم ؛ از زخمه
ما تشنهء نوا و تویی ساقی رباب
از کاسهء شراب ربابیم ما خراب
بشمار تارهای رباب ات که یکدمی
ازیاد ما برون رود اندوهء بی حساب
خاموش گشته ایم و فراموش گشته ایم
ما را بخوان دوباره و مارا دوباره یاب
دلهای پاره پاره و بیگانه مانده را
باهم دوباره بند به این تارک رباب
تارش خطوط نامهء گمنامیی که بود؟
آوازش آشنا به من آمد و من به خواب
گفتم ز بی زبانیی خود قصه چون کنیم؟
بی گفتگوست پردهء جانم پر از جواب
بنواز از برای خدا؛ وز برای عشق
چون خنجری به حنجره ام خفته اضطراب
پیدا زهر نوای تو بر روح : با ب نو
پنهان به هر صدای تو بی حرف : صد کتاب
از تن تنای تند ترنم چو ( مولوی )
افگن ( غریو و ولوله در جان شیخ و شاب )
سردی گداخت از نفس ات ـــ جادوانه گرم ـــــ
سر میزند زناخن تو در شب آفتاب
ای انعکاس زمزمه بر سنگ سینه ها
رمز صدای تازه ء پوینده گی آب
آخر چگونه جان جهانم به هم زدی
خونی فرونریخته کردی چه انقلاب!؟
با زخمه زخم غربت ما را دوا کنی
درمان درد های غریبان بود ثواب.....
رفتی و من به خانهء خاموش خاطرم
رفتم چنانچه میرود این اشک بی شتاب
«»«»«»«»«»«»«»
خیال ترسناک
گاه اندیشم اگر دنیا
پای تا سر
سر به سر بودش فقط یک رنگ
سرخ تنها
سبز تنها
یا که یک رنگ دگر از رنگهای هر چه هم زیبا
میشوم دلگیر
گاه اما خنده ام گیرد
خندهء قهقاه
از خیال ترسناک اینچنین یک مسخره تصویر
«»«»«»«»«»«»«»
خاکستر خاطره ها
روزی که انفجار
از آسمان بارید
و ابریشم صدایت
در هیبت آتشین گلوله ها سوخت
چه وحشتناک
و چه نابهنگام
در سه چار قدم فاصله از خویش
گم کردمت
و باز یافتمت افتاده بر خاک
آه آخرین حرف ات
زهرخندی بود که با خون بیآمیخت
ای یار چه زار و خسته رفتی
بی گام و
بی صدا
و هنوز خیال برگشت
قطره
قطره
از چشمانم
فرو میچکد.
آه چه بزرگ بود
کوچکی تو
مثل آفتاب
که از زمینش می بینند
آه ویرانه های کابل
هنوز سوخته گی گوشت و گیسوی ترا دارند
مباد که خاکستر این خاطره ها را
ـــــ هر چند چنین تلخ و سنگین ــــــــ
از بستر کبود این شهر
باد های سرخ تقویم
بیرون پراگنند
«»«»«»«»«»«»«»
یک رباعی و چند دو بیتی
در خدمت مرگ زندگی را بکشند
پروانه گی و پرنده گی را بکشند
خوبی و قشنگیی خدایی را نیز
ــ تا زنده کنند بنده گی را ــ بکشند
گهی نزدیک و گاهی دور گشتیم
به دنبالش حتا در گور گشتیم
چرا آن کور را دیگر ندیدیم ؟
مگر او جور شد،ما کور گشتیم
مگر جن شد که بازش ما نیابیم؟
اگر چه در پی اش دایم شتابیم
تو این گفتی و من گفتم : نگاه کن!
به فکر ماست پنهان ، ما به خوابیم
نرفته! هیچ جایی ،او نرفته
مرو هر جا به جست و جو، نرفته
درون من، درون تو نهان است
برون از من، برون از تو نرفته
درون فکر خود پیدا کن او را
نمایانش کن و رسوا کن او را
سپس بر داری از اندیشهء نو
به جرم کهنه گی بالا کن او را
وطن جان با دل خونین و نرمت
قسم می آید از ما سخت شرمت
چرا که ما عجب خامیم و خشکیم
به این آب یخ و خورشید گرمت
به زخم خویش مرهم دارم اینجا
نه بیم از راکت و بم دارم اینجا
مرا در خانه هم نان و شرابست
چرا اما ؛ چرا غم دارم اینجا؟
نگار خوب و همدم دارم اینجا
و ساز و ساغری هم دارم اینجا
هر آن چیزی که میخواهم مهیاست
تو را اما وطن کم دارم اینجا
«»«»«»«»«»«»«»