فريبا آتش «صادق»
فريبا آتش «صادق»
مخمسی بر غزل بيدل
آدميت کو؟
ديدهء خود را چرا از اشک غم پر نم کنم
خانهء دل را تکاتم، پاک از هر غم کنم
غم نمی زيبد به من، اينکار را پی هم کنم
بعد ازين از صحبت اين ديو مردم رم کنم
غول چندی در بيابان پرورم آدم کنم
ايندل شيدا، چرا از پيش ما، پا ميکشد
پيش بيدردان چرا فرياد بيجا ميکشد
در صليب مرگ، ما را چون مسيحا ميکشد
عالمی برغ توقع های بيجا ميکشد
کوس شهرت انتظاران بشکنم؟ يا نشکنم
ابر افسونگر به بام دل، برافرازد کسی
واژهء نفرين، به کام ما دراندازد کسی
دشمنان کی ميگذارد، تا سر افرازد کسی
با فساد جوهر ذاتی، چه پردازد کسی
آدميت کو؟ اگر از خرس مويی کم کنم
فتنه کاریهای نامردان دگر از حد گذشت
چشم بستن تا بکی؟ از خوب و هم از بد گذشت
کار خام نامجويان نيز از سرحد گذشت
هرزه کاريها درين دلمردگان از حد گذشت
بعد از اين آن به که گر کاری کنم ماتم کنم
سد غم را بشکنم با يک نگه برهم زدن
شب کنم هر روز را با زلف خود در خم زدن
آتشم من، آتشم، من نيستم از کم زدن
صنعتی دارد خيال من که در يکدم زدن
عالمی را ذره سازم، ذره را عالم کنم
زخم کاری خورده ام، از تيغ پر ارژنگ دهر
چشم بستم از فريب رنگ بی فرهنگ دهر
کو پناهگاهی ز جور بی امان و سنگ دهر
هيچم اما، در طلسم قدرت نيرنگ دهر
چون عدم کاری که نتوان کرد اگر خواهم کنم