محمد ظاهر ظفری
محمد ظاهر ظفری
بدخشان / افغانستان
قلم بشکن
قلم بشکن که ننویسی
ستوه دیو اکبر را
قلمرو ساز بی سر را
که در شهرم توانم نیست راه رفتن
ز قید مصلحت ها و
سکون پیکری در جسم و بی رو حی
تنی چند ی به عیش و امنیت
د یوار ها ...
از سیم و از آ هن بنا کردی
که در سیر زما ن
گویی به مقصد های دور دور خود خواهد رسیدندی
و در آخر بدیلش را
گرفتی لقمهء نانی
ز طفلی و یتیم و بیوهء زاری
که هر روزه بروی جاده ها
محصور جان بودی
ز سود مال ناچیزش
به شب ها سد جوع کردی
زهی آئین عدل و داد و انصافی
که سیر هر رو زه سیراب است و
گرسنه نحس تر گردد ...
کابل د هم قو س 1384
رنگین ز مان
و قتیکه رنگ بو د و و لی رنگ ها نه بو د
هر قطعه خا ک میهــن ما جنگ ها نه بو د
و قتیکه چا و شا ن د و رنگی نو ا زد ند
د ر پا ی خا ر و بر د ل کس سنگ ها نه بو د
و قتیکه رنگ د خمـهء تا ر زما نه شد
سر کو ب را قلمر و آ و نگ ها نه بو د
و قتیکه سر خ تا ر شرا رت به بر کشــید
نو ک چکـُش پلید و پر ا ز زنگ ها نه بو د
و قتیکه ر نگِ د شت ، حرا می پد ر نه د ید
فریا د تلخ و نا لهء ا ز ز نگ ها نه بو د
و قتیکه بر ف گو نه کـفن بست چا کرا ن
زیر سپـید ه گو ر ز نیر نگ ها نه بو د
و قتیکه رنگ ، سلطه ء رنگین فر ا کشید
د ژ خیم را د یگر د هن و چنگ ها نه بو د
ا ی کا ش ! رنگ نو ر فرا ز وطن شو د
تا د و ش تک تک پد را ن ننگ ها نه بو
کشـم 21 میزا ن 1380
شهید را ستین
د رو نم پر ز ا حسا س جنو ن ا ست چه ا حسا سی! جنونش کا ندرون است
ر وا نم ما تم غو غا ی هستی درا ن هستی سفید ی سر نگو ن ا ست
به سقف خا طرا تم غم نشسته نفس بسمل نما بند گلو ن ا ست
د و چشمم خیره پیرا مون رو یا چه مجنونی! که رویا یش فزون ا ست
تخیل هر چه با شد سرخ و گلگون شهید را ستین د ر آ ز مون ا ست
ا زین ر وزم به من لخت جگر به که صدها پا کد ل خوا رو زبون ا ست
ا سیر آ زا د ه و طو قی به گرد ن! خوشا وین ا فتخا را ز چندوچون است
ز من بی پا سخ آ مد ا ین سو ا لم چرا؟ ا ین میهنم غرقه به خون ا ست
به گو شم ا ین جنو ن ا لها م کردی
که دژ محکم آ خر وا ژگو ن ا ست
فیض آ با د
23 میزا ن 1378
میهن
شعر و سرود من هر تا ر و پود من بود و نبو د من در را ه میهن ا ست
نا م و نشا نه ا م مثقا ل و دا نه ا م ا ینک ترا نه ام در را ه میهن ا ست
ا صل وجود من مهد سجو د من آ خر رکو د من در راه میهن ا ست
رزق حلا ل من کسب و کما ل من ما ضی وحا ل من درراه میهن ا ست
تشویش واضطراب سوزنده چون کباب تا زند ه با شتا ب در راه میهن ا ست
وین د ست بسته ا م با ل شکسته ا م سیما ی خسته ا م در راه میهن ا ست
رنج وا لم فزو ن جا ن نیمه درگلون قصر ا مل نگون در راه میهن ا ست
فر ز ند نا ز من و رد نما ز من د ست نیا ز من در را ه میهن ا ست
د ا یم به سنگرم د ر خون شنا ورم گر سینه می درم در راه میهن ا ست
د نیا ی من چنین ا ز حرف را ستین
آ زا د گی یقین د ر را ه میهن ا ست
16 حو ت 1378 فیض آ با د