چند غزل
اين شيوه از کجاست که ای من فدای تو
سوزد مرا بهر نفس از نو ادای تو
از ناز باکسی متکلم نگشتهء ( ای)
ليکن ز هر دهن چه خوش آيد صدای تو
مرغ حواس و عقل و خرد را بسوخت پر
هر جا که انتها است بود ابتدای تو
طوفانی غريق خرد را بگو ز من
که ناخدا خدا و خدا ناخدای تو
احمد که آخر آمده در بزم ساقيا
لبريز بادهء ز می غم زدای تو
«»«»«»«»«»
شکوفه زار بود بسکه بوستان قفس
بما هميشه بهار است در ميان قفس
مرا ز راه وفا می توانی ای صياد
دمی بشاخ گل آويز ريسمان قفس
قفس تن است در آن عندليب جان باشد
حرير هفت فلک چتر و سايه بان قفس
بگو به پرده سخن پردهء ميان بگذار
مراد برزخ کبراست امتحان قفس
در آفتاب ز ظلمت بود محال احمد
منزل آيت و الشمس شد بشان قفس
«»«»«»«»«»
فصل گل در بهار می درکش
و زخم لابشرط شی درکش
در ره عشق نيستم غماز
اين سخن از زبان نی در کش
کار ادنای شغل او ادنا
بزمين از فلک جدی درکش
محتسب منعم از شراب نمود
گفت رندی برغم وی درکش
من سيه مست و ساقيم سرشار
کيست هوشيار گويد ای درکش
جام در کف بسان جم ساقی
دوسه جا می بياد کی درکش
گفت از خود رهيده احمد
تاکه عمرت نگشته طی درکش
«»«»«»«»«»
غزل ز پردهء گل ميتوان رسالهء بلبل
زبان ناطقه سوزد ز شرح نالهء بلبل
چکد بغنچهء دل شبنم از بهار لطافت
لبالب از عرق گل وبد پيالهء بلبل
بعين وصل گل اندر بهار چيست فغانش
نکاشت کلک ازل ناله در قبالهء بلبل
ز پير دير نمودم سوال مردن خود را
جواب داد مکن شاخ گل حوالهء بلبل
عجب مثال دقيق احمد آمده بزبانم
بگرد گلبن ماه گل است هالهء بلبل
«»«»«»«»«»
مستم ز بهر سير و تماشای بوستان
جانست آشيانه بهر جای بوستان
حيرت فزا هميشه بهار است اين چمن
بی پا و سر خبر ز سراپای بوستان
از آفتاب پرده برخ شد در احتجاب
طوطی صفت دلست شکر خای بوستان
دارد بخود قيام ز بينش قدم بود
فردا نيامده است بفردای بوستان
احمد ازين سبب همه از خويش خاليم
سرتا به پا پرم ز تمنای بوستان
«»«»«»«»«»