محمد زرگرپور
محمد زرگرپور
آلمان
تاک آرزو
بهار می رسد از راه و خانه بر دوشیم
صدای سوختهء سالهای خاموشیم
بهار آمده، در دست اهرمن تیغ است
بهار! در غم یاران خود سیه پوشیم
بیا، غرور و تپش های سبز واژه عزم
که شور ملتهب لحظه های خون جوشیم
افول کوکب نامردمان نمی بینم
دریغ و درد به آزار خویشتن کوشیم
چه رفته است براین خاک داغدار غریب
که رخ نشسته به تزویر ها هماغوشیم
برغم اینهمه، از تاک آرزومندی
می دو ساله به فتوای یار می نوشیم
رنگ فردا
رگ ان فصل نمودیست
ز ساز غفلت
و سیاهی گستره اش پر چین
خون آلود
عقل اگر گوش به من بسپارد
می فرستم که بخواند «ابجد»
شاید از بینش نور
«هوز» جرآُُت او سخت شود
طاقت نارس او را تب عشق
با هنر جوش دهد
تا چو تسبیح سحر گاهانش
مطلع شعر سپیدی سازم
که تمام بچه ها مشق کنند:
بنویسند که
فردا
چونست؟!