حيرتسرا
ای دل بگو که خانهء ويران کيستی
حيرت سرای وعده و پيمان کيستی
در خون فتاده يی همه عمر از برای چه
برگو که غم کشيده ء هجران کيستی
همچون نفس که بيخبر از رفت و آمد است
دانی که از کچايی و از آن کيستی
دام از کجا و دانه ترا از کجا فتاد
مرغ قفس گزيده به زندان کيستی
گاهی چو حايلی و گهی موج ساحلی
در حيرتم که بوسهء طوفان کيستی
خوش آمدی بسوی من ار چند ميروی
پرسد (اثيم) يوسف کنعان کيستی
«»«»«»«»«»«»
يارب به سوز اين دل بسمل شنيدنی
وصف گل از ترانهء بلبل شنيدنی
برگ گلی که می رسد از شاخ انتظار
از غنچه داستان تحمل شنيدنی
يعقوب ئار در رهء يوسف نشسته ايم
هجر رخی ز ديده ء پر گل شنيدنی
گويا به بوی پيرهنی مژده مي رسد
يا نافهء ز طره ء کاکل شنيدنی
تا می رسد صبا به چمن حين صبحدم
خون جگر به رخ کشد از گل شنينی
فرش رهء نگار کند باغبان دل
آواز بلبل و نفس گل شنيدنی
ما گوش بر نوازش دلبر نهاده ايم
زاهد به حلقه های تسلسل شنيدنی
کی بت تراش صورت جانان بنا کند
از بت شکن صفای تجمل شنيدنی
تير جفا زد شرر اندر نهاد دل
مژگان خار و آبله ء گل شنيدنی
عيب ( اثيم) می کند آن محتسب بگوی
يکبار اين غزل به تأمل شنيدنی
«»«»«»«»«»«»