شبگير پولاديان
شبگير پولاديان
تو محکومی به تنهايی
ــ " تو محکومی به تنهايی پناهنده!
بمان اينجا و ساکت باش
درين زندان خوش ديوارِ خوش ترکيب
درين گهوارهء جنبان ِ انسان ِ تمدن ساز ..."
چنين ميگفت قانونش
من اما،
پشتِ قافِ ميهن ِ گمگشتهء خود
نيمهء گمگشته بيدارم
که با او هست در ميعاد ديدارم:
ــ "به قانونی که خود داری، حقی دارم
مجال ِ بازپيوستن
به آن آوارهء دلبند
نه آقا، من
ز بيخ بتهء تنها نروييدم
مرا هم هست آنجا بيشهء انبوه خويشاوند!"
ــ "خوش آقا!
به آرامش بخور آن زهر و مرگی را که ميخواهی!
و اينجا شهر قانون است!
ببينم باز اين قانون چه ميگويد:
به بندِ چندم از فرگرد چندم قيد گرديده:
(پناهنده مساوی هست
با انسان چندم
روی چندين شرط...)"
پناهنده هم انسان است، به به!
درودم باد بر قانون!
چه خوش نوزادِ زيبايی ازين مام تمدن زاد
می زايد!
پس آنگه،
فورمه و فورمول و فورمولات
وکيل و نامه و خطِ تيلفون روز و شب
هيهات!
دو ماه، سه ماه، شش ماه ...
سالی می شود آخر
به پشتِ کوهِ قافِ ديگری
زنی با پشتبارِ رنجهای خويشتن هرروز
آن راه هزاران بار پيموده
به زير گام های خسته ميکوبد
پس آن قلعهء پولادگون عصر «اينترنت»
شرنگِ انتظار تلخ می نوشد:
ــ "آهای اينجاست انسانی که بهرِ نيمهء گمگشتهء خود
«ويزه» می خواهد
(رواديدی برای لحظهء ديدار)
و موجودی که پشت نرده های آهنی مغرور استاده
و مغروری که در خونش طلای ناب می تابد
به تحقير و تحکم می زند فرياد
از منشور حفظِ حرمتِ انسان
و اما زير لب آهسته می گويد:
"کثافت ها چه ميخواهند! ”Scheiße!”
مگر ما باغ ِ وحش ِ تازه می خواهيم!"
"تو محکومی به تنهايی، پناهنده!"
و اين آواز در دهليز قلبم باز می پيچد.
درآن منشورِ آزادی که خود هر روز ميلافند
پناهنده، مساوی نيست با انسان
و ما اين گله های باغ ِ وحش عرصهء تقدير
برای نيمهء نانی که از درگاهِ قيصر ميرسد
ناچار
به اين قانون بدهکاريم
و ما گويی که از سيارهء مهجور
درون ِ حفره های تيره و تاريم
و در «بنياد انواع» ی که قانونش تراشيده
همان در ردهء پايين ميمون های آدم چهره می آييم
و در خون ِ کثيف ما طلای ناب جاری نيست
و ما حتی برای عشق ورزيدن گنهکاريم!
هامبورگ، چهارم اپريل 1999