مرداب و ماهيها
دراين مرداب مرگ آلوده ميمرند ماهيها
الا دريا نمى دانى چه
دلگيرند ماهيها
كسى باخواب گويى آبرا آلوده تا بيند
كه در بند اند و بيمار
و زمينگيرند ماهيها
كسى باتور و با قلاب، ره از چهار سو بسته
كه دل از
بركه هاى پاك بر گيرند ماهيها
پيام روشنى از ما، بگو با دايهء دريا
كه
دراين خطه در زندان و زنجيراند ماهيها
سراغ چشمه را از انتهاى درد
تنهايى
چه دردآور كه از صياد ميگيرند ماهيها
كبوتر ها
كبوتر ها كبوتر ها ، كبوتر هاى صحرايى
درون برجها وجعبه ها
با درد تنهايى
صداى “بقبقو” شانرا شنيدن كس نميخواهد
دريغا، همزبانا
اندرين باغ مقوايى
پر از سوداى پروازند اين مستان پر خسته
پر از افسانه
و
رازند اين ياران دريايى
ايا دروازه بانا رام و
ديوار كهن
بردار
ازاين پيغامبران سادهء معتاد زيبايى
ندانم ميزبانا، تا کجا
زين مشت پر خواهى
پس اين نرده ها تمكين، و تمرين شكيبايى
ضيافت
...وشب تلخ مرا ياد كسى
شيرين كرد
خلوتم را به قدوم غزل عطر آگين كرد
قفسم را كه فقط مشت پرى بود
در آن
لب بلب از سمن نسترن ونسرين كرد
من تنهاى پر از دغدغه از دل
شب
برد با خويشتن و همنفس پروين كرد
دوزخم را كه رگ و ريشه در آتش
بودش
به كريمانه ترين شيوه بهشت آيين کرد
شاخ پاييزى زردى زدهء بودم و
او
خلعتم داد ومرا مظهر فروردين کرد
«»«»«»«»«»
سه ترجمه از سيد نورالحق صبا:
شعر از: هاينس كهالاو
توميدانى
توميدانى،
شگوفه هاى شفتالو
خيلى غمگين اند؟
آنها تمام شب را گريسته اند.
زيرا
اشتياق دردآلودى داشتند
براى نسيم
وبراى ديدن خورشيد، كه در شب نميتابد
تو
ميدانى
كه چشمان تو هم
چنان اند؟
شعر از : اينگبورگ
بخمن
سايه،سايه
ءگلهاى سرخ
زير يك آسمان بيكانه،
گلهاى سرخ
سايه ميافكنند
سايه
روى يك زمين بيگانه
در ميان گلهاى سرخ وسايه ها
دريك آب بيگانه
سايه ءمن
شعر از:
اليزابت گونسالوس
درقطار زير
زمينى
روبرويم
سگى نشسته است
وعوعوميكند
كنارش
طفلى نشسته
وفرياد
ميكشد
از ترس!
راكبين،
خشمگين
به
جانور نگاه ميكنند
سگ نميفهمد
«»«»«»«»«»