صالحه رشيدی
صالحه "رشیدی"
کابل
پرستو
اتاق سرد و تاریک
دلم خالی شد چو لانهء پرستو
مثل لحظه های مرگ
دل تنگ بودم
پرستو های بی اختیار در پرواز
و خانه شان سرد ز مهر
پرستوگک سر بلند کرد تا داد زند
صید تیر گشت برزمین خورد
با قطره های خون ز منقارش
زمین رنگـین شد
دست صیاد باخونش حنـا
پرستو گک تا آمدن مادرش
چمشانش را بسـت
با نـفرین از صیاد
با نوحه جان داد
صیاد بخود بالید مغرور روان شد
مادر برگشت بال زد تپید بلند شد بر زمین خورد
ناله کرد داد زد . با نوحه دلخراش
به زمین و خاک بوسه زد
گفت: ای صیاد ظالم
با تیر جفا بچه ات خاک شود
تا دانی سوز و درد مرا