افران بدخشانی
افران بدخشانی
حنجره و گوش و نگاه
دوش در کشور گوش ها بودم
ناله ها کردم و فریاد زدم، لیک چه سود؟
هیچ گوشی نشنود
دوش در شهر نگاه ها بودم
پرزدم، جان کندم، لیک چه سود؟
هیچ چشمی نگه اش را نگشود
دوش رفتم به در حنجره ها
سخن از درد زدم
سخن گرم زدم، سرد زدم، لیک چه سود؟
که لبی، لب نگشود
دوش برگشتم و سر را به گریبان دادم
تا مرا باز برد بر سر گهوارهء من
نزد آن مادر آزاده ی من
نزد آن مادری کاموخت مرا رسم و رواج دیدن
نزد آن مادری کاموخت مرا بشنیدن
شور بر پا کردن
ناله و غوغا کردن
که دلم تنگ للو های پر از مهر وی است
به گریبان گفتم
ببرم بهر خدا، زود ببر
تا بگویم که مرنج، مادر من
زخموشی و ز نابینایی
تو مپندار که شاید پسرت
بنشیند
مادرم،
تا دمی که به دمم دم بود و آن دم بی دم سوگند
هرگز از یاد من آن زمزمه هایت نرود