ناديه فضل
ناديه فضل
المان
هنگامه ی سحر
کمی امید، کمی روشنان دنیا را
هوای تازه ی باران نسیم دریا را
گره به گوشه ی دستمال آرزو کردم
حضور یاد ترا لحظه های رویا را
از استواری گام سپیده و باور
زروح سرخ شقایق زرسم سبز وفا
ستاره چیدم و گلشاخه های مریم و مه
از آسمانیی منظومه ی بلند صفا
شبیه عطر اکاسی، شقایق و مریم
حریر گیسوی شبهای شاعرانه شدم
نفس کشیدمت، هنگامه ی سحر گشتم
شکوه لذت پرواز را بهانه شدم
به مثل زمزمه ی آبشار و چشمه و رود
برای خاطر گلبرگ ها ترانه شدم
چو بازوان تو ناجوی اعتمادم شد
حلول ناز غزل های عاشقانه شدم
سپيده ی رويا
تمام آيينه ها لطف ديده گان ترا
شکوه صبح شگفتن در آستان ترا
به چشم آبيی دريا ستاره ميبارند
غزل غزل گل و گلبوسه ی لبان ترا
به فصل قحطيی پروانه های عاشق رود
ترا سروده ام و شعر بازوان ترا
زخط فاصله چيدم شبی قصيده ی مهر
زشاخه شاخه ی مه عطر دلستان ترا
کجا بودی ؟ در آن لحظه های بارانيم
در آن سکوت غم انگير در زمستانيم
که پاره های تنم زخم زخم آتش بود
و ناگزيری تلخم، سکوت ويرانيم
به نام کاج، به کهسار، به نام پنجره ها !
به آفتاب که يخ برد از چراغانيم
که زخمهای به تکرار درد و اندوه ام
به آسمان رسد شکوه ی پريشانيم
کجا بودی که پيوند ميزدم هر روز
جوانه های گل سبز آشيان ترا
زبرگ برگ سپيدار و سبزه ميچيدم
سپيده، روشنيی ناز گلستان ترا
آرزو
يک دانه گگ ستاره برای دلم بيار
تلخم، شبم، شکستنم، اندوهم و غبار
لبريز خاطرات پر از درد و دود و آه
يک قطره روشنی به لب بام من ببار
سر در گمم و بيهوده، تکرار حادثات
يک اتفاق تازه به پاييز من بکار
در دست من که آيينه ی روشن بهشت
زيبايی بود و جلوه ی مريم گل انار
از عشق گفتم و از تن نارنجيی شفق
از اشنايی، از سحر از دست گلنگار
بر شانه های ناز غزل سر گذاشتم
گلخانه ساختم زصفای گل ديار
اکنون وسيع ابر و حضور ترددم
ای يار! دانه دانه ی سنگ غمم شمار
حتی خدا که شاخه گلی هديه ام نمود
خشکيده بود وپر پر و بی عطر و بی بهار
يک دانه گگ ستاره برای دلم بيار
تلخم، شبم، شکستنم، اندوهم و غبار