داود درياباری
داود درياباری
به گیسوت گفتم :
به بیچاره گیها م -
اندیشه کن .
پریشید وحرفم
پس گوش کرد! -
به چشمانت گفتم :
ازان شعله
مشتی به خاکسترم بخش
که تاریک وسردم -
به تندی پلک زد
وخاموش کرد!
من وبی تویی
-هردو- گرد امدیم
وباهم -غریبانه - بگریسیتم …
چومهتاب خسته ی نیمه شب
چه دلتنگ رد میشود -این مسافر-
که داغ تواش ٬
خانه بردوش - کرد !