م. س. شبآهنگ
منصور سايل شبآهنگ
آلمان
با زند و پازند
بستیم با یک بیوفا پیمان و پیوند دگر
ترسم دلم را بشکند مانند سوگند دگر
رقص دگر، ناز دگر، ای عشق از نو میکنی
با شاعر شیرازی و ترک سمرقند دگر
تا عمر از کف رفته را جبران کنم با عشق او
ای مرگ مهلت ده مرا، باری تو یکچند دگر
همبستر تنهایی ام، میخواهمت، کی خواهی ام؟؟
آگه نباشد از دلم غیر از تو دلبند دگر
در صبح غربت: میهنی! در شام عزلت: روشنی!
در قهوهء تلخ تنم افگنده ای قند دگر
تا چشم بد ماند به دور، از روی عاشق سوز تو
دور تو میسوزد دلم با بوی اسفند دگر
پند و دروغ زاهدان، کی جا دهم در گوش جان؟؟
تا گفته در گوش لبم هر بوسه ات پند دگر
دل با تو می گوید سخن، زیرا ندارد غیر تو
خوب و قشنگ مهربان، یار خردمند دگر
پرسد: چه سان مکار ها، یکبار نه، بل بار ها
حق را کشند بر دار ها، با تیر و ترفند دگر؟؟
تا چند جور جاهلان؟ تا چند مکر کاهلان؟؟
ای بلخ کو زردشت تو، با زند و پازند دگر؟؟
تا چند رنج و درد تو؟، وین رنگ و روی زرد تو؟
ای بامیان! پیدا بکن بودا و لبخند دگر!!
در این جهان ناجوان، بر اوج قدرت می رسد
یک گرگ با خونریزی و یک خرس با گند دگر
ای مام میهن! سوختند هم کابل و هم زابلت
کو مثل فردوسی تو، فرزانه فرزند دگر؟؟
ای وارث وارستگی! باید که چون رستم رهی
هر گام از دام دگر، هر بار از بند دگر
از عشق انسان و زمین، واندیشه های راستین
خواهم برای خویشتن سازم خداوند دگر
«»«»«»«»«»
چه دیر دانستیم
ما زلال زندگی را
با زهر کینه آغشتیم
و سرگشته گان دیگری این کویر بی عاطفه را
که تشنه تر از ما بودند
با افتخار کشتیم
ما میهن را
برای آرمانشهر خیالی خویش
ویران کردیم
)ما میهن را گورستان کردیم)
ما برای پیروزی پندارمان
ریختن خون حقیقت را
حلال دانستیم
و حرمت انسان بود
آنچه که حرامش کردیم
ما ندانستیم که هیچ دینی وهیچ آیینی
ضامن اندیشهء نیک نتواند بود
ما ندانستیم که هیچ اندیشهء نیک
مطلق نیست
و هیچ مطلقی
بر حق نیست
ما برای هر ستیزی
آماده شدیم
ما برای پرستش مرگ
زاده شدیم
ما قدمی از قبیله
آنسوتر نگذاشتیم
ما جهان کوچکی داشتیم
ما به نام عدالت
بر ملت
بدترین ستم کردیم
وهربار
)یاسای) از نو
نوشتیم
ما انسان بودیم
ما انسان هستیم
اما چه نادان بودیم
اما چه نادان هستیم.
* * * * * * * * * *
.....کنون ای عشق
ای واژهء زیستن را:
والاترین معنا
وی درس محبت را:
داناترین استاد
چه ناکام و سرافگند ه
ایستاده ایم
در آستانهء تو
شهامت که نه
اما صداقتی است
تا سنگینی این سکوت خجالت را
بشکنیم
وفریادی برآریم
ای عشق:
چه دیر دانستیم که به تو نیازمندیم !
چه دیر دانستیم
که تو را دوست داریم
ای عشق!
چه شرمساریم ای عشق
چه شرمساریم ای عشق
چه شرمسار!!!!
«»«»«»«»«»«»