فريبا آتش
فـــريبا آتش «صادق»
همسايه ی بهار است اين جلوه خزانی
فرســــود تن ز حســــرت، در دام زندگانــــی
در خــــون تپيده تا چند؟ ماييــــم و ناتوانــــی
از درد بيکسی هـــا، عمــــريست گــــريه دارد
اين چشـــــــم بيقـــــرارم چون ابــــر آسمــانی
افشاندم از بس اشکی خونين ز ديده ايدوست
گـــرديده دشت دامـــن، نمنــــاک، ارغـــوانــی
در آشــــــيان جانــــــــم، افگــــند آتش غـــــم
افسون چــــرخ گردون، از روی مهـــربانی
شد فــــرصت از کف آخر در انتظار فــــردا
حرمان نصيبم اينجا، از فيض خوش گمـانی
رنگ خـــــزان ما را، با چشــــــم کــم مبينيد
همسايه ی بهـــــار است اين جلوه ی خزانی