محمد زرگرپور
محمد زرگرپور
هامبورگ / المان
هديد
بر شانه های باد
بنوشته بود ابر که: آنک باز
بوی بهار،
آيهء زيبای زندگيست
کز کوچه های روشن تقدير می دمد
اما مرا فسوس!
مرا حيف!
زيرا که رنگ و بوی بهاران نمی رسد.
«»«»«»«»«»«»
نويد
ياران! خوش است فصل بهاری که می رسد
ناز و نگاه و خندهء ياری که می رسد
ناز شکوفه خنده نازک نسيم صبح
زيباست با وصال نگاری که می رسد
ما را شکسته نشوهء رنگين ساغرش
تا خود کند چه، رنج خماری که می رسد
جان می دهد نويد دل انگيز دوستی
از گوشهء دو چشم نگاری که می رسد
خواهد ربود از خودم آن خنده ها به شوق
از بوسه های تُرد و کناری که می رسد
ما خود گناه کرده نوشتيم سالها
بر پشت و روی چوبه داری که می رسد
ققنوس های وادی قهريم صخره ها
ما تشنه ايم تشنه ناری که می رسد
شرحی نوشته بر ورق گل ز درس دل
رازی نهاده بر کف خاری که می رسد
ما را کجا بهار و گلی جلوه گر شود
با اين فغان و نالهء زاری که می رسد
«»«»«»«»«»«»