راهب
راهب
انگلستان
مخمسی بر غزلی از حضرت مولانا جلاالدين بلخی
من تشنه ام بوس سیب زنخدانم آرزوست
یک پیاله می زدست ساقی رضوانم آرزوست
با درد پیچ پیچم و درمانم آرزوست
بنمای رخ که باغ وگلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فروانم آرزوست
ای ماه چار من چهره نما دمی زابر
ای برفلک فگنده نور صفا دمی زابر
بردار زرخ این پرده را دمی زابر
ای آفتاب حسن برون آ، دمی زابر
کان چهره مشعشع تابانم آرزوست
گردیدام ز سودای تو آشنای راز
آموختم از نوای تو صد گونه سوز و ساز
دیدم در نگاه تو آهنگ نیاز
بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز
بازآمدم که ساعد سلطانم آرزوست
گفتی دیگرمکن نتوان مرا برو
تنهارها کنم درغم ای جان مرا برو
تا چند کنیم زار و پریشان مرا برو
گفتی زناز بیش مرنجان مرا برو
آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
گفتم مران دل آن اوست بیگانه نیست
گفتی که رو سوداش با هر دیوانه نیست
دیگر مگو دروغ جای بهانه نیست
وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست
وان ناز و باز تندی دربانم آرزوست
جزمی هرگز دل نبندم در این عالم فنا
پرکن قدح ساقی این دو روزه عمر را
تا چرخ زنیم نوشیم و کنیم مستیها
این نان و آب چرخ چو سیلست بیوفا
من ماهم نهنگم عمانم آرزوست
از سوز و غم هر شب نالها همی زنم
از چشم دل اشک بردید ها همی زنم
در فرقت روحی روانها همی زنم
یعقوب وار وا اسفها همی زنم
دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست
هر چند دل افسرده و بی بس میشود
بر یاد تو مضمون هردرس میشود
باز ا که تنها و بیکس میشود
والله که شهر بیتو مرا حبس میشود
آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست
این قوم در گریزست زکشتن و ظلم او
آن شهر در ستیزست زکردن و ظلم او
ای دست غیب درهم شکن و ظلم او
جانم ملول گشت زفرعون و ظلم او
آن نور روی موسی عمرانم آرزوست
از دست عزیزان گریزان شدم ملول
در تف هر بادیه سوزان شدم ملول
دردوراین فلک چرخان شدم ملول
زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول
آن های هوی نعرهء مستانم آرزوست
گویند که مجنون زدنیا وازبشر
بادیو وددبود دریک راه و یک گذر
انداز یکبار دیده بر انیجاوباز نگر
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و ددملولم و انسانم آرزوست
در خاک وخون به ارزونشسته ایم ما
در جستجو تا به فلک رفته ایم ما
باهرکی ازش نشانی گفته ایم ما
گفتند یافت می نشود جسته ایم ما
گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست
بازامد ان جان جان با جلوه وناز
عارفان بردندبر روی خوب او نماز
من حال خود ندانم زان شوخ دلنواز
خود کارمن گذشت ز هر ارزو واز
از کان و از مکان پی هرکانم آرزوست
چشمم بدید صورت آن جان و مست شد
عقلم رمید همچو طوفان و مست شد
قلبم تپید رقص رقصان ومست شد
گوشم شنید قصه ایمان و مست شد
کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست
باده بده بدستم امشب مستم وخمار
دستم مگیرمستم از چشم ان نگار
ازسازچنگ نی وجشن نوبهار
یکدست جام باده و یکدست زلف یار
رقصی چنین میانهء میدانم آرزوست
میخواند آن مطرب ازسوز این شعار
میزد چنگ و میگفت این نکته بار بار
از بسکه کشیدم بار هجر و رنج بیشمار
میگوید آن رباب که مردم زانتظار
دست و کنار زخمه عثمانم آرزوست
راهب زغربت و شهرمسافر دلم گرفت
از ناز و عشوه دلبران کافر دلم گرفت
از قیل و قال ملا و مباشردلم گرفت
زین همراهان سست عناصر دلم گرفت
شیرِ خدا و رستم دستانم آرزوست
«»«»«»«»«»«»
تماشای مردم شدم
من تماشای مردم شدم از شور تو از جنگ تو
مجنون شدم مجنون شدم از حیله و نیرنگ تو
هم نام از تو یافتم هم خویش در تو باختم
با سوز دل درساختم زین ساز بی اهنگ تو
بیراه بودم در راه شدم در عشق تو سودا شدم
رسو اشدم رسوا شدم از فکر بی فرهنگ تو
برحال من گرید چو من در دهر بینی مرد و زن
چون تو ندیدم بیرحم وای بر دل چون سنگ تو
بیتو بودم در تو شدم صید تو و اهو شدم
در خم ان گیسو شدم از بوی عطر و رنگ تو
من شیخ بودم راهب شدم در دفترت کاتب شدم
نائب شدم نائب شدم سرلشکر و سرهنگ تو
دیدم ز تو بسیار جفا ای اشنا ای اشنا
اینست گر رسم وفا هرگز نبینم رنگ تو
واگر بمن زاری کنی از ته دل یاری کنی
افسون و مکاری من نخورم نیرنگ تو
گر دل کند اهنگ تو با خنجرش بر میدرم
در قهر زندان میبرم از چنگ تو از چنگ تو
22/2/2006
«»«»«»«»«»«»