مير محمد يوسف ظرهت

از کابل

مخمسی بر غزل افصح المتکلمن ســــعدی

و نفخت فیه من روح، کمال آدمیــــــــــــت دل پر صــــــــفا و پر مهر جمال آدمیــــــــــت

ولقــــــــــــــد کرم بدانی تو نهان آدمیـــــت تــن آدمــــی شـــریف است به جان آدمیـــــــت

نه همین لباس زیباســــت نشـــان آدمیــــــت

اگــر آدمی نداند ره و شیوه های مـــــردی اگــر از صفا و الفت همه قلب اوست خالــــــی

اگر ادمی نباشد پی راســـتی و نیکــــــــی اگر ادمی به چشم است وبدست و گوش و بینی

چـــه میــــان نقـــش دیـــوار و مــیان آدمیت

به اصـــــالتت نظـر کن مرو از ره مـروت که سرشت و هستی تو همه مهر و انس و الفت

به عروج پایه تــو نرســد ملک به رفعـــت طـــیر ان مرغ دیدی تو زپای بــند شـــــــهوت

بدر آی تا ببینی طــــــــــــــــــــــیران آدمیت

«»«»«»«»«»«»«»

مخمسی بر چند بيت از مثنوی معنوی مولانا جلال الدين بخلی

نی چو یاد از وصل و فرقت میکــــند وز پــــی حصیان ندامت میکــــــــــند

وز نــــوای خود قیــــــامت میکــــــند بشنو از نـی چون حکایت میکـــــــــند

از جدای ها شکایت میکـــــــــــــــــــــند

ناز هجــــران بر دلم باریده انـــــــــــد دشـــــمنان بر ذلتم بالـــــــــــیده انـــــد

بــــال پرواز مــــــــرا بنــــــدیده انـــد کز نیســـــتان تا مــرا ببریده انــــــــــد

وز نفیرم مرد و زن نالیــــــــــده انــــــــد

نالۀ نی بین چه افســــون میکـــــــــنــد شــــــــکوه ها از مردم دون میکــــــند

شــــور ها از حـــــال مفـــــتون میکند نـی حدیـث راه پـــــر خون میکــــــــند

قصــــه های عشــق مجــــنون میکــــــــد

گفت پیغمبر به صحب واهـــــل خویش کــل شـــی ء یرجـع در اصل خویـش

هر کرا باشد هـــــوای نســــل خویـش هرکسی کو دور ماند از اصل خویــش

باز جوید روزگار وصل خویـــــــــــــش

دل نـماید یـــــاد از وصل و وفـــــــــاق مـــی تپد از محـــــنت اهل نفـــــــــاق

نالـــــه از دوری و درد افــــــــــــتراق سینه خواهم شرحه شرحه از فـــــراق

تا بدانم شــــــــرح درد و اشــــــــــــتیاق

مدتــی در عشـــــق سـر گـــــردان شدم گه به وصل و گاه در هجران شــــدم

خـــــــنده کردم گاه در گریــــــــان شدم من بهر جمعــــــــیتی نالان شــــــــدم

جفت بد حالان و خوشحالان شـــــــــــدم

ارزو هــــــــا در پــــــــی آزان مــــــن مردمان واقــــــف نشـد از کار مــــن

شور عشق آمد به قــــــلب زار مـــــــن هر کســی از ظن خود شد یار مــــن

وز درون مـــــــن نجسـت اسرار مـــــن

چشــــــم صاحبدل مثال کور نیســـــــت هر دلی از عشق حق معمور نیســت

هر ســـــری را مستی و آن شور نیست ســـر ما از ناله ما دور نیســــــــــت

لیک چشم و گوش را آن نور نیســـــــت

«»«»«»«»«»«»«»