شبگير پولاديان
شـــبگير پولاديان
مونشن / آلمان
شب دوهزارم
سحرگاه تاريک تاراج ما را
چه بيهوده از جوزه خوانند
دهان های باز وقامت
غروب دگرگونه آيا
به پهنای اين خونسرای سرابينه دامن کشيده ست؟
در آغازهء صبح کاذب مگر
دمد آفتاب از مسير دروغ؟
که پايانهء عصر ما را
در آنسوی تاريخ تاراج شان
صلا داده اند؟
ولی ما نمرديم هنوز
و با باد و باران بسی ريشه در خاک ماراست
و فردا بينی که از پشتهء خاک خونين ما
به نوروز پيروز
هزارن نهال جوان رسته است
اگرچه
شب دوهزارم همان مهلت صبح فردای خون است
و خودکامه گان را
کباب کبوتر گواراست
ولی شهرزاد جوانم
پر از داستانوارهء ديو و دد
به ژرفای اين تيره گی ها نخفته ست
گوارا صدايی
فرا ميرسد از سحرگاه ديگر
که عشق آخرين حرف خود را
نگفته ست!
«»«»«»«»«»
قارچ های شکوه
اشک هايم گل نمی کارند آوخ زين سترون روزگاران
قارچ های شکوه روييدند بر دستان خشکم در بهاران
خواب می بينم فراز قلهء يخ پوش شهر دور رؤيا را
شهر داغا داغ خورشيد مبارک شهر شورانگيز باران
گل شگفتن را بلور برکه های عشق می شايد بهارينا
ورنه نيلوفر نمی رويد به دشت تشنه کام شوره زاران
کاش ميکری، بجای اين رخوت ها که پوساند روانم
بر تن عريان سردم جامه يی از موج ها، از رود باران
کاش می آشفت اين تنهايی بيرنگ غربت را شب هنگامی
های های آبشاری، چشمه يی از دوردست کوهساران
بازتابی جز صدای گام های باد پای خون نبود آفاق
در غبار سرخ وحشت جاودانه گم شدند آخر سواران
پرچمی در باد می رقصد به ياد لحظه های سرخ آزادی
آنچه مانده نيست جز خاکستری در مجمر خونين تباران
کورهء آغوشی از بازآمدن بگشای گرماگرم ای طناز!
کين تن لرزان ندارد تاب ماندن بيش ازين در انتظاران
بادبانی برفراز از گيسوان آبنوست موج توفان ها
زی فراموش غمان در موجکوب ساکت درياکناران
گر گل خندان بهار سبز تان را نيستم، باری برافشانيد
ياد ما را برگ اندوهی به باغ خاطرات تلخ تان ياران!
مونشن، هفتم اگست، 1996
«»«»«»«»«»