صديق دانش
صديق دانش
از کابل
شوخ پریزاد
خوب خوبان دلبر شوخ پریزاد من است
سبزهٌ بالا بلند در چمن سروی شمشاد من است
آنچه زینت میدهد خاطر افسروده ام را مدام
قامت گیرا و رسا آن شوخ شمشاد من است
ناز گویم نازنین از حسن زیبایت حیرانم که چه
عشق آن غزال مست در دلناشاد من است
درسی بزرگی از جور و جفایش دارم یادگار
ناله و آه و شکوه و دار فریاد من است
هرچه گویم از ناز و تمکین پری وحشش
چهرهء شفاف و خندان موزون او یاد من است
گر بپرسندم حکم عشق ، داری گواه و شاهدی؟
عشوه اش سوخته خرمن جانم این اسناد من است
" دانش" آیا شود روزی که او سر به گریبان شود
آهی کشم ، فغان کنم بس همین داد من است
