سيد فريدون ابراهيمی
سید فریدون ابراهیمی
من + تو = تو
رها
رها
رها
خود از من آنقدر
رها
شد
تا به مرز های تو رسیدم
شاید صلاح نبود اما
تو نشدم
و تو نمیدانی
باغچه نمیداند
من برای هر برگ
بهاری مردم
هنوز
با من
کینه دارد
نبرد دارد
و تو نمیدانی
شکستن
چقدر درد دارد
دستخط
تا دگر بار باران ببارد
جاده ها را بشوید
از دهان پنجره یاد تو گل میکند
من
کم
کم
از بهار
از پنجره
از درخت
قاصله میگیرم
برگ های تقویم میریزند
نامه یی را که در آن دستخط توست
کنار بلوط یادگاری حویلی
به خاک سپرده ام
مرگ
تو گفتی زنده گی را درک کنم
من حافظه ام ضعیف است
قصیدهء بلند را نمی توانم از بر کنم
هیهات
با باد رفت
همه حرف های پر از بنفشه و نسترنت
از یاد رفت
آن عشق هم فریب بود
دیگر ریشه های امید
در ریه های بیمار تنم پلاسیده
اکنون تنها شعری که حفظ دارم
آیت کوتاه خونینی ست
که قبیلهء نامراد بر سر دار تلاوت میکند:
مرگ
فبروری 2006