جمال الدين اميری
جمال الدين اميری
کابل
ساغر شب
دوش نغمه دلگیری
ز کاشانه گلو پرواز نمود
بربام شکسته گوش
نشت و این فسانه ساز نمود
چرا ساغر شب ،
در مینا جانت اینقدر گیراست ؟
در جواب گفتم!
شاید گلویم ز ساغر های رنگین روز
خسته شده باشد
و عاشق پاکباخته
آن لذتی خموشی و خلوت
که در ساغر شب می جوشد
شده باشد
شاید هم همینطور باشد !شاید نور این باده تابناک
در رگ رگ وجودم دویده
و لحظه مرا زین
عالم غوغا دور میسپارد
عطر تنهای را
نسیم ملایم اش
از مشامم دور میسازد،
عقل بدست فراموشی میرود
و من......
در آسمان مهتابی سکوت
به بال عندلیب خیال نشته
و به گلشن گذشته ها سیر میکنم
تا با شنیدن عطری
گل یاد های بی برگشت
کالبد مرده ام را
جان دوباره بخشم
21 جنوری 2006
«»«»«»«»«»«»«»
قاموس خیال
باز امشب دلم دیوانه کیست؟
باز این آهو رنجور سراغ کی را بکجا میگیرد؟
از خودم میپُرسم.
ز شقایق در بوستان، یا
ز مرده پوسیده در گور.
باز امشب چشمم لانه کیست؟
باز این بیگانه مخمور سراغ کی را بکجا میگیرد؟
از خودم میپُرسم.
ز آهوی خطای در چمن، یا
به دورِ شمعِ، ز پروانه کور.
باز امشب سرم روی شانه کیست؟
باز این گم کرده سامان سراغ کی را بکجا میگیرد؟
از خودم میپُرسم.
ز آستان سرد بالشِ غم، یا
ز شانه نرم و لطیف حور.
باز امشب دستم در حلقه دروازه کیست؟
باز این محجٌوب نا محٌرم سراغ کی را بکجا میگیرد؟
از خودم میپُرسم.
ز حلقه پر گناهی دیر و مسجد، یا
ز حلقه پاکی میخانه و میکده دور.
باز امشب لبهایم مطعر ز عطر لبهای کیست؟
باز این تب کرده خراب سراغ کی را بکجا میگیرد؟
از خودم میپُرسم.
ز لب، سرو سینه گل سوز او در نور مهتاب، یا
در پشت بام ز لب وَر سفالین صُور.
باز امشب قاموس خیالم به خیال کیست؟
باز این آینه رویا ها سراغ کی را بکجا میگیرد؟
از خودم میپُرسم.
ز آن گل خوی، گل روی، گل بوی درگلستان، یا
در شب آرام ز ساقی بی حجاب پُر نور.
از خودم میپُرسم اما.... نمیدانم
نمیدانم
نمیدانم .
22/05/2005
«»«»«»«»«»«»«»