داود درياباری
داود درياباری
گیسوهان دلم را
بر٬ آشوبیدی - بانو -
چندانکه برگ٬ برگ
به هوا رفت .!
گذرگاه های بی تویی
تنگ است
همچو کوچه های سرنوشت
من رد می شوم
اما ؛
دل - گیر٬ می کند. بانو .!
زیر سایه ای کدام سپیدار
آرمیده ئی.
که بیایم و دم بگیرم .
هی نفس بکشم
و رها شوم ...
دل گیسوهانت را
برآشوبم
چندانکه برگ برگ به هوا روند -
بانو .!