مخمسی بر غزل خواجه حافظ شيرازی
انيس خاطر اندوهبار خود باشم
قراربخش دل بيقرار خود باشم
چو باخبر زغم روزگار خود باشم
چرا نه در پی عزم ديار خود باشم
چرانه خاک سر کوی يار خود باشم
ز هجر ميهن در خون نشسته بيتابم
ز درد و رنج تعسب شب نميبرد خوابم
دلم گرفته ز بيگانه فکر احبابم
غم غريبی و غربت چو بر نمی تابم
بشهر خود روم و شهريار خود باشم
رها ز پنجه هجر و غم و ملال شوم
برغم مدعيان فارغ از جدال شوم
بملک خويش روم صاحب جلال شوم
ز محرمان سراپرده وصال شوم
ز بندگان خداوندگار خود باشم
وطن بچشم من از روضه جنان اولی
هوای خاک وطن باشدم ز جان اولی
اگر فدای وطن جان شود همان اولی
چو کار عمر نه پيداست باری آن اولی
که روز واقعه پيش نگار خود باشم
بخون کشيد وطن را عدوی بی وجدان
بنام مذهب و سمت و بنام قوم و زبان
بخويشتن بودم اتکار ز جور زمان
ز دست بخت گرانخواب و کار بی امان
گرم بود گله ای رازدار خود باشم
خوشی جو قسمت «سرخابيم» بود حافظ
وطن ز فتنه اغيار وارمد حافظ
زهی دمی که نفاق از وطن رود حافظ
بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم
اپريل 1997
«»«»«»«»«»«»
قبله دل
گل به لطف و صفا چو روی تو نيست
سنبل تر حريف موی تو نيست
خجل از لعل توست آب حيات
باده چون چشم فتنه جوی تو نيست
مستی عشق را کجا داند
آنکه دردی کش سبوی تو نيست
به ز عطر بهار بوی تنت
گلستان برنگ و بوی تو نيست
هست محروم اشتياق وصال
خاطری کو در آرزوی تو نيست
سرو موزون بوستان ارم
همسر قامت نکوی تو نيست
سجده شوق کی قبول افتد
قبله دل اگر بسوی تو نيست
گشته حيران حسن تو همه جا
گرچه آيينه رو بروی تو نيست
زاهد و حسرت هوای بهشت
خبرش از هوای کوی تو نيست
می نيايد به رشته دُرِ کلام
در زبانی که گفتگوی تو نيست
مشکن از ناز قلب سرخابی
عاشق توست اين عدوی تو نيست