صديق دانش

صديق دانش

کابل

تــیری مـژگان

 

کمان کردی دو ابرویت نشاندی تیری مژگانت

کجـا باشد گذر دل را بر آن میدان پیکارت

 

لبان می پرستت گل، همی سـاغر بود ما را

بنوشان تشنه لبهـا را شراب چشم خمارت

 

ز سـر تا پا چو موج گل خـرامانی خرامانی

فتاده شوری در بستان از آن مستانه رفتارت

 

بر آن رخسار زیبایت ز وی خالی به کنج لب

قیامت کردهٌ ی برپا سر عاشق به این کارت

 

غریب منزلتـ گشتم فگندم بستر دل را

فروشم بهر یک دیدن متاع جان به بازارت

 

وفای عهد " دانش " بین که جانش میرود از تن

امید و انتظارش است دم آخر به دیدارت

 

 

 

شــکوه

 

نه ز دل بیرون توانم نه دگر توان زاریست

همه شب زنده داریست همه اشک و انتظاریست

 

ز کمین زلف آن مه نه رهٌ گریز باشد

که قسم نگاه نازش بسی سرکش و شکاریست

 

به مزار پاک بازان قسم است ز ناز چشمش

شرری ز سینه خیزد به دلم ز خم کاریست

 

زرّه ُ وفـا ندارد نظری به ما ندارد

که وفای نازنینان همه اش فریبکاریست

 

همه شهر ماتم دل همه بسته دل بمویش

همه در خیال وصلت همه در هوای یاریست

 

نه دل و نه دین نهاده تو ز حال ما چی پرسی

که به بزم عاشقانش همه ناله است و زاریست

 

به دو چشم مهوش او قسمت بس است " دانش"

که ز پشت شام ظلمت شفق امید واریست

 

 

 

 

 

فـریبنده    فـریبا

 

دیشب بخدا دلکش و زیبا شده بودی

زیبا تر از جملهُ  شـــبها شده بودی

 

با خـــندهُ نازت که زکف بّرد دل ما

مستانه فریبــنده فــریبا  شده بودی

 

با خرمن آن زلف سیاه عشوهٌ تمکین

زینت گر آن دســتهٌ گلها شـــده بودی

 

شمع رخ تو غلغله در انجمن افـگند

از بهر کی آنقدر تو زیبـــا شده  بودی

 

ای قربان چشمان تو هستی " دانش "

زیبا شده بودی بخــدا آه . شده بودی

 

ادبی هنری

صفحه^ء اول