ناتور رحمانی
ناتور رحمانی
هنوزهم ....
از کوچه باغ خاطره گاهی عبور کنم
وآن گفته های گرم محبت مرور کنم
چون لاله داغ از جگر بی حضور کنم
باشد که لحظهء بدماغت خطور کنم
آ تش زده به پيکرم يکباره ياد ها
خاکسترم بدشت جنون برده باد ها
بينم هنوزهم در باور منی
در فصل حادثه به کجا درد دل برم
اين تخته پاره را به کدام ساحل برم
از کشتزار سوخته چی را حاصل برم
شکل تمام فاجعه را شامل برم
اندوه درون سينه به تالاب نشسته ا ست
دروازه های شهر اميدم بسته ا ست
بينم هنوزهم در باور منی
صحرای در گرفتهء باران نديده ام
شاخ بريده ناز بهاران کشيده ام
برکوره راهء خلوت غم آرميده ام
بدبخت رنج ديدهء بجان رسيده ام
از بيکسی به وادی غمها پناه برم
چشم انتظار لطف از آن آشنا برم
بينم هنوزهم در باور منی
خورشيد من بسايهء شب ها گريخته ا ست
سرآب چشم خستهء من را فريفته ا ست
شکل وجود عشق چو راز نهفته ا ست
يا آتشيست که در رگ جانم خفته ا ست
ذهن را زهياهوی دل آزار واکنم
طفل اميد ز حلقهء پندار رها کنم
بينم هنوزهم در باور منی
تاکی نياز و ناز به عصيان می بری
چراغ را به معبر توفان می بری
کشتی کاغزی زير باران می بری
ببين زمن عصارهء صد جان می بری
فکر ميکنی ز خاطر من دور ميشوی
بيخ دلم قيامت ناسور ميشوی
بينم هنوزهم در باور منی
کاج بلند قامتت از ياد نمی رود
گلهای گلخانه که برباد نمی رود
مهرت ازين دل ناشاد نمی رود
پرندهء شکسته پر آزاد نمی رود
بسته است تار عشق تو زنجير بپای من
محبوب من ، معبود من ای آشنای من
بينم هنوزهم در باور منی
بينم هنوز نگاهت مرا ناز ميکند
لبت به عشوه حرف دل آغاز ميکند
گيسوی کجت کار دوصد راز ميکند
مرغ دلم هوای تو شهباز ميکند
باز بی اعتناء ز پيش نظر دور ميشوی
از های های گريه ام مغرور ميشوی
بينم هنوزهم در باور منی
باز روزها حضور ترا مهمان شوم
پژواک شعر و شاعر مست جهان شوم
بوسه به شعر دستت دهم نيمه جان شوم
در زير چتر زلف سيه ات نهان شوم
باز از خيال واهی ببين شور ميزنم
صد نيش به فکر خستهء ( ناتور ) ميزنم
بينم هنوزهم در باور من