© Farda فـــــردا

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عبدالودود فضلی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

عبدالودود فضلی

 

 

 

 

جان بی کـفـن یکســو

 

تـــمنـای دلـــم یکســـو خــرام گلـــبـــدن یکســـــو

درخــتِ بی ثمــر یکسـو و مـــوج نســترن یکســـو

فـضــای بی محــبت آتـــشی بـــارد بــه بـــالایــــم

چنان غـم های بس یکسو و زیســت بی وطن یکسـو

چـو بـلـبل دل همی خواهـد سـراید نغـمه هـای خوش

بـزرگی بـوســتان یکسو وخـشکــیـده چمــن یکســـو

به هـرســـو می فــتد چشـمم که بـیـنـد منـظـر زیــبــا

فضــای گــنــده گی یکســو و مُشــکانِ خُـــتـن یکســو

دمــاغ فـــرســوده و پـوسیــده مغـز استـخــوانـم شـــد

شــب دیـجـور مـن یکــسو دل غـمـبـار مـــن یکــسو

تــلاش بــیـش کـــردم تــا رهـا از بـــنـد غـــم بـاشــم

مگـر جـان ضعـیـف یکسو و دسـت کوهکن یکـسـو

وطن در خاک وخـون مستی کـنـد از موج نااهـلان

تــنِ بی دســـت و پا یکـســو و جـان بی کفـن یکـسـو

کـسی با رحـم و انـصـافـی نــدیــدم بــردیـــارخـــود

قـصـابـانی بسـی یکســو و خــیـل قــبـرکـــن یکســـو

ز هــر سـومـیـرســد پیـک اجــل بـر گـلـســتـان مــن

سراپا گرد و خاک یکسو به خاک غلـطـیـده تن یکسـو

اگـر از دیــده خون ریـزم کجا جایی رســد " فضلی"

کـه گوسـفـنـد نحـیف یکســو و گـــُرگان دمــن یکسو

 

 

 

                     «»«»«»«»«»«»«»

 

 

 

چـــــرخ دوران

 

در مــیــان چـشــم مــن تـصـــویـــر جــانــان اســت و بـــس

نــغــمــهء تـــار دلـــم آهــنــگ خــــوبـــــان اســت و بــس

مــی نــــزیـــبــد جُــغــــد را در شــاخـــهء ســـرو چـــمــن

زیـنـت صـبـح گـلـسـتـان مـرغ خـوشـخــوان اســت و بـس

تــیــر بُـغــض بــدســگــالان ســیــنــهء عـــاجـــز دریـــــــد

درد مــن صــیــاد را صــــیــد غــــزالان اســت و بـــــــــس

عــاشـقـان را نـیـسـت مـــوزون در قــفــس هــــای زریـــن

مـسـتـیی بــلـبــل چــنــان در شــاخـســـاران اســت و بــس

ســوزش آتـــش چــی دانـــــد پــنــجــــهء آهــنــــگـــــران

پـَـلــه بــــردار ســـتـــم هــــا مـَـجـــمـــر آن اســت و بــس

کُـلــه کــج مــانـــدن نــبـاشـــد کـــاراهــــل نــکــتــــه دان

ایــن چـنـیــن گــردن کــشـی اعـمـال نــادان اســت و بــس

اشــک تــمـسـاح کــی تـــوانـــد آبــیـــاری گــلــســتـــان

گــوهـــرِ کــز مـهــر آرد چــشــم بــــاران اســـت و بـــس

هــــردل مــکـــــدور از راهِ مـــحـــبـــت نــــگـــــــــــذرد

کـیـن رهـی پــرنـــور رسـم عــشـقــبــازان اســت و بــس

جــاهــلان بــر عـظـمـت و اهـل هــنــرعـــاجـــز شـــدنـــد

ایــن هـمــه تـقـصـیــر هـا از چـــرخ دوران اســت و بــس

یـــارِ یـــاران اســت "فـضـلـی" مـیــرود ارمـــان بـــــدل

جــایــگـــاهِ قــصـــه ام در ســطــر دیـــوان اســت و بــس

 

 

                     «»«»«»«»«»«»«»

 

 

 

قـــمـــار همـــدلی

 

 

ســاقـیـــا آورشــرابـی پـــــار از تـُنـگِ  ســفـــــال

تـابــه نـیکـویـی بگـیـریـم سـال مـیـمـونـی بـه فــال

چـشــم مخـمـورم زخـمـرِمـسـت، مـستـانـش بـسـاز

مـــربـشــویـــم جـــامــــهء تـــزویـــر در آب زلال

گــوشـــهءمـیـخـانــه جــایـــم ده وخــامــوشــم نــما

خـسـتــه گـشـتــم ازهـیـاهــوی زمـــانِ قـیــل وقــال

مـطـربـــا بــاری تــرنـــــم بـهــرایــن افـســرده دل

بـس شـنـیـدم پـنــد زاهـــد بــی کـمـال وبـی جـمـال

حکـمتِ حـاکــم نــدیـــدم درمحـیـط عـقــل وهــوش

مسـلکِ سـالک عـیـان شــد درتـظـاهــر بـی مـثـال

درقـمــارهـمــدلـی یـکـسـربـــــــه افــــلاس آمــــدم

کـیـسـه خــالـی شــد زیــارانِ رحـیــق وبــا کـمــال

عـنـدلـیـبـان بـیـصـدا درجـمع خـامـوشـان نـشـسـت

آشـیــان ویــران ودل گـشـتــه مـلــول، آزرده حــال

شـمـع را در انـجـمـن هـــای سـبـُـکـسـاران مـبـــر

اشــعــهء نـــورِ مـحـبـت را کـجـــا دانــــــد دجـــال

خـارج ازمیخـانـه پـایــم را مکـش"فـضلی" بــرون

بـار دیـگــرم ـی نـبـیـنـــم حـیـلــه و تــزویــر وچــال

 

 

 

 


ادبی هنری

 

صفحهء اول