ظاهر ظفری
ظاهر ظفری
بدخشان / افغانستان
د ر سو گ بت با میا ن
مرگ تا ر یخ
د ر سو گ تا جد ا ری یی بی تا ج ا ین و طن
پید ا ست رقص فا جعه د ر نقش ا نجمن
ا مشب گما ن من که همه آ ب می شو د
ا ند ر رو ند سیل غضب نا ک ا هر یمن
د ر رفت کشته گا ن و به جا ما ند مشت خا ک
لیکن ا مید بو د که ا حیا شو د چمن
ا کنو ن که د ست فتنه به فر هنگ می ر سد
د ر قهقرا ی ظلمت د د ها ی بی و طن
صلصا ل ما فرو شو د و منفجر شو د
شما مه د ر تلا طم غو غا ی ا ین د من
د یگر چه کس جبیرهء ا ین نیستی کند ؟
د ر عصر کمپیو تر و ا قما ر و ما ه و من
ا سطو ره ها ی ما که همه مضمحل شد ند
د ر پو شش تفنن عُمّا ل بی کفن
ا کنو ن بیا که ما تم ملی به پا کنیم
د رمرگ سرنگو نی یی تا ریخ ، مرد و زن
23 حو ت 1379 فیض آ با د
«»«»«»«»«»«»«»
به ا ستقبال از قطعه ( پیا م انسا ن ) سرود ه ا ستاد اظهر
معرکه
د ر تننگنا ی رو شن صد ق و صفا ی د ل
پیر ا یه ا ی تغز ل خلقت به پا کنم
وسوا س کینه را به هجا ی سخن د هم
مشت گره به روی تجا هل رها کنم
احسا س خود فرو شی شا ها ن بد کنش
با تیر نیستی یی ا بد بر ملا کنم
جا یی قلم فرا شو د و جا یی مضمحل
ا ند ر نگین معرکه نا گه نو ا کنم
یز د ا ن مرا ستو د به ا لا لیعبد و ن
پس من چرا به بند ه خا لق ریا کنم
فیض آ با د
13 قوس 1378
«»«»«»«»«»«»«»
حیر ت
جا ی تحیر ا ست !!!
ا ین تشنگا ن آ ز
روز ی به جا ن هم
چو ن گرگ لا شخوا ر کمین می نشا ند ه ا ند
ا ند ر ستیز و جنگ
سر ها ی بی شما ر ز تن دور کرده ا ند
ا ز نا م شر ق و غر ب
ا ز نا م کفر و د ین
ا ز پو ل غیر د سته ا ی مز د و ر کرد ه ا ند
ا کنو ن !
ا کنو ن خفا ش رنگ د یگر را گرفته ا ست
ا ند یشه را ز د و ر زما ن تر ک کرده ا ست
پیو ند کر د ه ا ست ! پیو ند کر د ه ا ست !!!
منشی یی سا ل پا ر و قو ما ند ا ن سا ل نو
آ ب زلا ل ا ز دهن خو یش می چشند
ر یش ضخیم و رو ی لشم لمس می کنند
آ غو ش یکد یگر ...
ا ز لذ ت تلبس د ا لر به هم زنند
با خند ه ها ی مست
ا ز د و ره ها ی د ور
بر سا د گی یی مر د م ا حمق رقم زنند
د نبا له رو کنو ن !
د ر نیم را ه خسته و پژ مرده می شود
وین پیک ما همیش سخن سا ز بو ده ا ست
هیها ت !
جا ی تحیر ا ست !
گو یی تمسخر ا ست . . .
خاش پنجم ثو ر 1379
«»«»«»«»«»«»«»
ا نگیزة ا ین سروده ا نعکا س یک حقیقت ا ست که د ر یکی ا ز مکا تب شهر فیض آ با د ا تفا ق ا فتا ده بود.
نوزاد
نو زا د د یگرا ن
هد فمند تو لد می شو د
پر ستا را ن مجهز به خد متش می ر سد
و چو ن به پا ی می شود . . .
د ر نو ش و نعمت ، سوا لی جز تعلیم و تفریح ندا رد
و ا ما نو زا د من و ما !
چو ن به پا ی می شود . . .
مغروق منجلا ب جبری یی شکم می شو د
ا ز صبح تا شا م کو چه به کو چه به سو ا ل می رو د
و حتی غرض شمو ل د ر مکتب
صر ف به خا طر بد ست آ و ر د ن چند کیلو گند م
د ند ا ن خو د را می شکند
تا پنج سا لگی ا ش هفت سا له جلو ه نما ید
و شا مل پرو گرا م موا د غذا یی گر د د
ا ینست حقیقت زند گی آ یند ه سا زا ن و طن . . .
چه سر نو شت تأ سف با ر و د ر د آ ور ی ؟
گو یی آ یند ه بسیا ر تا ریک ا ست !
فیض آ با د 15 ثور 1380
«»«»«»«»«»«»«»