تميم حکمت مصلح
تميم حکمت صالح
”اسـتاد“
مـرا سوداي عشق بد نام خواهد كرد
گـرفتـار دو صـد آلام خواهد كرد
به روي غم كه استاد اسـت خنديدم
از آن ترسـم مـرا ناكام خواهد كرد
مـرا هجــران آن ليــلي رخ مـن
چـو مجنون شهرة ايام خواهـد كرد
خواص خاص مرد اين اسـت كآخر
سـر خـود را فداي عام خواهد كرد
چنـان بينـا بُـوَد ”حكـمت“ دل ما
كه جمشيدش خيال جام خواهد كرد
”محـو خـواص“
رسـم و راه بي وفــائي كي بُوَد در كــيش ما
اي فـدايت ايـن دلِ از دسـتِ محـنت ريش ما
نـام فــرهاد از چه آري بـر رخ ما، زانكـه او
در وفـا و جـان نثـاري كـم بيـآيـد پيـش ما
از چـه پرسي نسبتم را هـم به محنت هـم بدرد
مـر نداني درد و محنـت هر دو باشد خويش ما
نيش خود را صرفِ محو جانِ خاصان كرده ايم
عاميان را گــو نباشــد ترس جـان از نيش ما
تا كه شد ”حكمت“ گداي خاك كويش ميكند
پيش خــوبان ناز شـــاهي اين دل درويش ما
”زيـن عجــز“
يـاد رويـش خاطـرم رنگـين كنـد
فكـر لعلش كـام مـن شيرين كنـد
بسـكه يكـدست است باغ عارضش
نيسـت لازم ديـده ام گلچين كنـد
كي كند آتش به كاه و خار و خس
آنچـه هجـرش برمن مسكين كنـد
تـا سـوارِ اسـبِ نـازِ خـود شــود
عجـز مـا را زيـر پايش زين كنـد
بهْـرِ بـوس اولِ خـود نـو بكــار
پيـش روي آئينــه تمـرين كنـد!
چشـم بستم ”حكمت“ از باغ و بهار
ياد رويش خـاطــرم رنگين كنـد